15 september
Roomnumber | 117 Auberge de la Pointe
Weather | 14-16°C, super windy
Clothes | jeans, tshirt, sweater, sneakers
16 september
Roomnumber | none, Brandy Pot Island Lighthouse (Pot-à-l’Eau-de-Vie)
Weather | on the island windy, fresh, sunny
Clothes | jeans, tshirt, sweater, boots
17 september
Roomnumber | 244 Hotel Levesque
Weather | 16°C sunny
Clothes | jeans, tshirt, sweater, boots
We varen met 6 mensen en 2 bemanningsleden naar het eiland van de vuurtoren en zijn ‘lightkeeper for one night‘. Met 2 andere echtparen, allen Canadees en uit Montreal, logeren wij in de vuurtoren. Voordat we daar zijn melden wij ons rond half 9 op de kade. We moeten opgeven wat we willen eten vanavond. Het is een all inclusief evenement want op het eiland staat alleen de vuurtoren en verder niks. Ooit broodnodig deze vuurtoren in de St. Lawrence river. De rivier heeft een gevaarlijke stroming die veroorzaakt wordt door niet alleen eb en vloed maar ook door een versmalling in de rivier die er voor zorgt dat het water nog harder gaat stromen. Het ligt hier vol met wrakken. Voordat we aanmeren volgt een excursie om de eilanden heen. Het zijn er drie. Op één van de andere eilanden is ook te logeren. Het andere eiland wordt bevolkt door hazen. We horen, tijdens het rondvaren, het e.e.a. over de vogels die er broeden. Nu trouwens niet, ze zijn uitgebroed en uitgevlogen naar warmere gebieden. En we worden geïnformeerd over de dieren in het water, de beluga’s, de dolfijnen, zeehonden en andere walvissen.
Als wij uitstappen stappen de vorige logees weer in voor de terugtocht. De kapitein neemt het vuil en lege etensdozen mee en levert de volgende fourage weer af. Wij worden ontvangen door een host en krijgen allen een kamer toegewezen. Wij hebben geluk. Er blijkt één kamer te zijn die stinkt naar beluga olie. Dat heeft de lightkeeper 100 jaar geleden laten vallen tijdens het bijvullen van de lamp. De olie is in het hout getrokken en verdwijnt maar niet. De host neemt ons mee in het verhaal van de vuurtoren. Wie was de eerste lightkeeper en waarom, wat moet die man allemaal doen, hoe lang zit hij daar per jaar. Wat eet hij en hoe woont hij. En hij laat ons de grafsteen zien van Joman. Een jonge britse militair (22 jaar!) omgekomen tijdens het gesteggel tussen de Amerikanen en de Engelsen hiero. Dat was hier nogal eens aan de hand. Ik heb Joman op ieder rondje dat ik langs kwam begroet. Er is op het eiland namelijk een trail te lopen. Nou klinkt dat heel wat maar is niks. Je bent er in een half uurtje omheen gelopen. Het pad gaat als een loopgraaf door het bossige deel en over rotsen als je meer langs de kust bent. Hier en daar mooie uitzichtpunten waarop je hoopt iets uit het water te zien omhoog komen. Dat is af en toe gelukt. Wij hebben het eiland op deze manier vier keer rondgepookt.
Er wordt een lunch verzorgd met vers gebakken brood. Een papieren zak met 2 boterhammen, fruit, drinken en een muffin. Hierop kan je zeker weer drie trails op lopen. We schooieren wat op het strand, zien dat het eb is, lopen over rotsjes, zien veel vogelskeletten en horen dat er ook 3 vossen op het eiland wonen. Ze zijn absoluut niet mensenschuw en naderen je op een meter afstand. Ze steken met eb iedere dag over naar het eiland vertelde de host.
‘S avonds eten we met elkaar. Een mooi gedekte tafel en een viergangen menu wordt uitgeserveerd. De conversatie is tweetalig maar het Frans is voor ons niet goed te verstaan. Ze spreken de woorden verschrikkelijk uit. Niet ‘demain’maar ‘demeen’. Voordat je aan deze tongval gewend bent is de strekking van het verhaal weg. Wij schakelen naar het Engels zodra dat kan.
We staan boven in de vuurtoren. Daar zijn we via een lange trap gekomen. Opletten dat je je kop niet stoot en hup daar sta je op de plek waar vroeger de lamp stond te branden. Die lamp is niet meer. Er is beneden wel een ander exemplaar neergezet. Het verhaal achter dit bezoek is dat toen het eiland met de vuurtoren niet meer werd bemand en verlaten werd, volledig vervallen en leeggeroofd is. Een groepje zag iets in het in ere herstellen van het geheel en de exploitatie daarvan. Er was nog een zoon van de laatste lightkeeper in leven die veel kon vertellen over de historie. Met behulp van foto’s van deze man zijn de restanten die er nog stonden weer gemaakt tot wat het eens was.
Zaterdagochtend weer naar het vaste land. We moeten om half 9 onze kamer uit want er moet kwartier gemaakt worden voor volgende bezoekers. Die arriveren met de boot waar wij op terug gaan met onze eigen zakken vuil en lege etensdozen. Het is een bijzondere plek. Ongelofelijk leuk om geweest te zijn. Gaat dat doen als je deze kant ooit zou willen bezoeken. De moeite waard.
Vandaag, de 17de, zijn we weer terug in Rivière du Loupe. Er is hier een waterval in het park, een groot park waar we de benen gaan strekken. De waterval heeft een energiecentrale en behalve mooi kletteren er dus een taak bij gekregen. Het park is dicht bebost en heeft leuke loopjes langs de rivier. We zetten vandaag weer eens aardig wat stappen en dat is lekker in de zon. Het is zulk mooi herfstweer hier. De bomen hebben gedeeltelijk een herfstjas aangedaan. Er is nog een cache! Vlakbij. Die nemen we nog even mee. We hebben niet gedoucht vandaag en Rolf is toe aan een verfrissing. Ik hou wel van vervuilen. Drie dagen dezelfde kleren aan. Heerlijk is de douche daarna. Ik stel het uit tot morgenochtend. We eten vandaag geen 4 gangen. Hand op de knip. Nou ja, goedkoop kan het hier nooit. We proberen een nieuwe keten. Lexi Dee. Een kippengedoe. Ook niet te verstaan deze mevrouw achter de kassa. Ze vraagt of we majoneese willen. Duurt ook even voordat we dat door hebben. Lexi Dee is niet de moeite waard. Gaat dat niet doen als de deze kant ooit zou willen bezoeken.
We logeren vannacht in Rivière du Loupe en gaan morgen naar de laatste stad van deze reis.
Montreal.
Na aankomst doen we gelijk een fietstocht van 3 uur.
Rolf heeft vandaag (al) pijn in zijn stuitje en ik fiets nooit.
Alles voor de liefde zullen we maar zeggen.
