Hotel | Henn Na Hotel Haneda, room 210
Weather | 32 °C (voelt als 41°C)
Clothes | jurk, sneakers
Laat aangekomen op vliegveld en de aankomst op Haneda gaat niet zo maar. Paspoortcontrole, foto maken, formulieren invullen, vingerafdrukken nemen van de wijsvingers. Via verschillende afgebakende rijen werken we het e.e.a. af. En uiteindelijk zijn we welkom in Japan en worden we bedankt voor het deelnemen aan alle checks.
Dat blijkt een kenmerkende zin.
Japan bedankt je voor het geduld voor de door hen veroorzaakte vertraging. We zijn inmiddels zo laat dat de treinen niet meer rijden en we met een taxi naar het hotel moeten gaan. Ook hier aansluiten in de rij. En de rij is lang en lijkt chaotisch. Als je er eenmaal in staat valt de chaos ontzettend mee. Wij schuiven na het inladen van de bagage de taxi in. Geen idee hoe ver het rijden is maar we hebben op het vliegveld yens gepind en er zijn betaalkaarten. Het blijkt een kippeneindje te zijn. Het betalen van de rit heeft wat meer voeten in de aarde. De chauffeur heeft geen wisselgeld voor onze biljetten en de diverse kaarten doen het niet in zijn apparaat. Heel vervelend en wat nu denk je dan. Die situatie duurt maar kort want de chauffeur is duidelijk. ‘Laat maar zitten, het is goed zo.’ ‘Sorry for bothering you‘, zegt ie nog!
De volgende verrassing staat te wachten want dit is geen gewone hotelreceptie. Achter deze balie zit op een stoel een vrouwenpop en naast haar doen twee prehistorische reptielen het receptiewerk. Tussen het sissen door vraagt hij ons de paspoorten op het apparaat te leggen en als je niet alleen bent de andere persoon ook graag. Op het scherm verschijnen hierna onze personalia. Roomcard, sissssst het reptiel, are printed, this issss your key to the room. Ook achter ons zijn verschillende junglegeluiden te horen. Ik was er eigenlijk alleen van op de hoogte dat een robot de incheck in het hotel zou verzorgen. Daar had ik in Woerden op het stadhuis slechte ervaringen mee. Die robot, met Japans uiterlijk, vertelde mij alleen maar, toen ik mijn rijbewijs kwam ophalen, dat ik niet dichter dan 1,5 meter van hem/haar mocht komen. Wanhopig werd ik daarvan want aan de juiste vraag en info over het juiste loket kwam ik niet toe. Dit ging hier gelukkig beter al was er toch de hulp van een echt persoon bij nodig.
We hebben een brandschone kamer met badkamer, en nu komt het, een wc die nog net niet tegen je praat. Om de verschillende knoppen te kunnen bedienen moet ik een leesbril opzetten. De tekst blijft onleesbaar maar de pictogrammen erboven kunnen het een en ander verduidelijken. Warme tot hete wc bril. Ook echt nodig bij deze temperaturen. Na het doen van de boodschap is er te kiezen uit diverse reinigingen. Dat betekent met kracht een waterstraal of een meer lieflijke zachte douchebehandeling. Hierna wordt de boel met de volgende knop drooggeblazen. Doortrekken kan ook op 2 standen. Hilarisch vind ik het. Vandaag was ik trouwens in een koffietentje met ook weer zo’n geavanceerde wc. Deze zat weer anders in elkaar. Zonder leesbril is hier helaas alleen het doortrekken gelukt.
We gaan Tokyo in. Nou ja, in ieder geval flink met de subway heen en weer. Thuis had ik verschillende winkels uitgekozen om naar toe te gaan. Als pen- en tekenfanaat en schoenenliefhebber laat het zich raden wat dat is geworden. En omdat maandag de meeste winkels dicht zijn moet dat nu. Zoals veel bij mij. In de brandende zon lopen we na 2 subways in een buitenwijk. Het adres is aangegeven in een huisnummer, bloknummer en een verdiepingsnummer lijkt het. Op google maps zie je geen winkel maar een café. Het is raadselachtig en nadat we overal een keer omheengelopen zijn loop ik een koffietent in om te vragen waar dit adres is. De jongen kijkt bedenkelijk en zoekt op zijn telefoon. Ik denk dan gelijk dat is vast niet in de buurt want dan weet je dat direct. Niets is minder waar. Hij zegt eerst links en dan rechts. We staan weer voor het eerdere café en doordat Rolf iets leest op google over een mevrouw die bij het bezoek aan het café daarboven de leukste schoenen tegen kwam, zien we het merk waarnaar ik op zoek ben op de gevel staan. Joehoe, gevonden! Een Amerikaan doet de zaken hier en na een half uurtje staan we weer buiten met een geweldige aankoop!
We doen met Kee in deze tijd altijd het spelletje ‘wat eten en drinken we?’ We sturen dan een foto van een onleesbaar bonnetje. Zie voorbeeld in de foto’s. Je raadt het al, het antwoord is eigenlijk altijd goed.
Dan is er nog een pennenwinkel te gaan. Natuurlijk niet in de buurt en best ver weg. Rolf is de perfecte kaartlezer en we lopen langs het water. Niet in druk Tokyo maar gewoon in een rustige groene buitenwijk. Onderweg op zoek naar een geocache want dat moet in ieder land of iedere stad waar we zijn.
In Hong Kong hebben we gelukkig op de laatste ochtend nog een cache kunnen vinden. Daar is alles zo onmogelijk verstopt. Op enig moment stonden we op een rotonde-achtig-voetgangers-oversteek-plein waar de cache zich in- of op- een soort elektriciteitsverdeelkastje zou bevinden. Een opzichtige en vervelende plek om als 1 van de weinige Europeanen lang rond te zoeken. Hier in Tokyo is dat nog niet verbeterd. Daar zou de cache in de plantenbak zitten. Er waren 4 rijen met zeker 50 plantenbakken. Je begrijpt, niet gelukt.
Terug naar de pennenwinkel. Sluitingstijd 6 uur en het is half 5. Twee metro’s en een verkeerde uitgang verder komt het pennenwalhalla in zicht. Een grote mooi ingerichte en gevulde winkel. Je kunt hier alles. Je eigen boekje samenstellen met kaftkeuze, papierkeuze en welke sluiting? Van leer? Hebben we. Verzin het en het kan. Vulpennen, een muur vol. Iedere pen op zijn eigen richeltje van 100 tot 500 euro. Een smulwand was het. Maar waar ik voor kom is een dip-pen. Een pen die je in de inkt doopt en waarmee je kan schrijven of tekenen. De stand van de punt van de pen bepaalt de dikte van de lijn. Hij is er van glas, van staal of van koper. Thuis heb ik er alles over gelezen en ik wil koper. Die liggen er volop. In de mand en een notitieboekje, en een…. en nog een, ik zeg het niet.
Nog een keertje de winkel rond en betalen.
Wat een droom van een winkel.
Wat zou ik daar graag de boekjesmaker willen zijn.
