We hebben ruim 700 km gereden van Portland naar Boise, dat is van Oregon naar Idaho. Over deze dag is niet veel te melden behalve dat we gestart zijn met een luxe ontbijt in The Benson.
We verlaten Portland om er nog eens terug te komen. Het landschap langs de rivier is mooi, het lange stuk woestijn saai waar we stranden in een eettentje en heel lekker lunchen. De dag eindigt in The Red Lion. We zijn te moe om nog iets te eten te zoeken en eten daar. Krankzinnige hoeveelheden waar we het merendeel niet van aanraken. De volgende morgen ontbijten we hier ook tussen een veteranen bijeenkomst. 50, 60ers en 70ers zijn er en behoorlijk wat gedelegeerden. Genoeg te zien terwijl ik mijn mond volstop met Granola Supreme. Let’s move on!
Vandaag rijden we naar Craters of the Moon National Monument. Een vulkanisch landschap dat 16 miljoen jaar geleden is ontstaan. 16 miljoen jaar! En de laatste uitbarsting dateert van gisteren. Nou ja, in verhouding dan. Het is 2000 jaar geleden.
Het is een bijzonder landschap met veel soorten gestold lava. Sommige stukken zien er uit als opgerold papier of takken die over elkaar heen zijn gerold. Andere stukken zijn weer heel glad, hersenachtig of lijmerig om te zien. Dat verschil ontstaat door verschillende manieren van stollen. Het komt er ongeveer op neer dat het verschil bepaald wordt wat er als eerste stolt. De bovenlaag of de onderlaag. Er zijn Hawaiinse namen voor deze verschillende soorten lava.
We lopen een behoorlijk hoge berg op. Zeg maar een soort van geasfalteerde berg. Het uitzicht boven is geweldig! Er waait een warme wind en de lucht zie je overal zinderen.
Verder naar Idaho Falls waar ons hotel de Shilo Inn Suites Hotel ligt. Onze kamer ligt ergens aan een gang zo lang als de Maastunnel. Tassen uit de auto en na een biertje nog even de hort op. Rolf heeft een Walmart en een cache gevonden. Kee en ik struinen de hele pen/papier afdeling af en hebben een winkelwagen nodig. Bij iedere winkel nemen we ook onze favo deo’s mee. Dus ook hier. Ik tel niet hoeveel ik er al heb want dan wordt Rolf niet goed. Het moeten er in iedergeval zoveel worden dat ik met frisse oksels de volgende Amerika vakantie haal.
Een Steak and Pancake house trekt de aandacht. Trek in een vleesje hebben we. Een ongelofelijk interieur begroet ons. Kroonluchters, wanstaltige schilderijnen, lelijke gordijnen. Te nep allemaal. Ook de mevrouw die ons bedient Laura heeft een gebit dat prima past bij dit gedoe. Terwijl ze de bestelling opneemt haalt ze haar neus op. Of het een tik is of echt snot dat weet ik niet. We eten meer dan lekker. We worden inmiddels wijs en delen het eten. Het toetje deze keer, want er stonden nu op de kaart ook gerechten voor de kleine trek. Dat zijn porties die passen!