Bye bye Banff, we gaan weer. Door het Banff National Park naar Jasper. Onze volgende stop. Voor twee nachten deze keer maar voordat we daar zijn…… zag ik dit.
We drove Bow Valley.
The oaks shoulder to shoulder.
Neighbours for ever.
We rijden door de bergen en ik zal niet meer opnoemen wat ik allemaal zie want dat is voor de lezer toch anders dan voor degene die kijkt. Enorme ijsvlaktes, resten gletsjers die zelfs vanaf een afstand er groot en dik uitzien. Met een beetje verbeelding zie je nog hoe breed de rivier hier ooit moet zijn geweest. Het water blijft hier schitterend dat schijnt te komen door het minieme opgeloste schraapsel van de bergwand. Op een bankje in het park lunchen we met de resten van gisteren. We gooien de auto nog maar eens vol en tuffen door.
We stoppen onderweg nog bij de Bow River waar we langsrijden. Hier hebben o.a. de Indianen veel tijd doorgebracht. maar de streek is al heel lang bewoond. Dat gaat gewoon wel 10.000 jaar terug. Het is een magische omgeving. Je voelt de geschiedenis om je heen. En geinspireerd door Haiku’s (dat zijn drieregelige Japanse gedichten met een vast aantal lettergrepen in het schema 5-7-5) maakt schreef ik het volgende op:
Hier raakt de natuur
mijn ziel keihard en pijlsnel
die kleuren raak schiet
en ook nog deze:
Je hebt nooit gezien
wat ik zag op reis vandaag
De ogenblikken
De grote gletsjer, Athabasca Glacier, ligt op de route. Daar kan je naar toelopen of je voor veel geld naar toe en op laten brengen. Dat doen wij niet, wij lopen een groot stuk zelf. Eerst een ongezellig stuk langs de weg maar hier zie je wel in de jaren hoe de gletser aan het smelten is geweest.
De eerste landmark dateert van eind jaren 20 en de laatste ongeveer van de jaren 90. Daar zit in lengte een enorm verschil tussen. De verwachting is dat over 100 jaar de gletsjer de gletsjer niet meer is. Er zal een nieuw bos zijn met een meer. Dat gaat door de snelle opwarming van de aarde nu een stuk harder dan vroeger.
Het is een behoorlijke klim naar boven. Boven is de ijsvlakte minder mooi dan van een afstand. Gevaarlijk terrein staat er overal. En blijkbaar zijn er af en toe mensen en kinderen die aan de aandacht ontsnappen en in spleten vallen. Niet aan denken!
Er staat nog een enorme waterval op het programma. We zien kolkend water dat zich met alle macht een weg baant. een bijkomstigheid is dat de waterval in de tijd een andere, kortere, weg heeft gevonden. De oude loop van de rivier is nu trap en daar kan je vanaf (en weer op – 59 treden by the way). Het is een bijzondere ervaring want je ziet hoe het kolkende water de vormen in de bergwand heeft gemaakt. Uitgehold, kommen gemaakt, vechtend door smalle spleten. Het blijft verbazingwekkend.
We praten trouwens bij het tegenkomen van fellow Nederlanders in afkortingen. DA, roept Kee regelmatig. Dutchie Alert staat het voor. Om de een of andere reden willen we er niet bij horen.
Na Jasper National Park, de Canadian Rockies, komen we in Jasper aan. Een wintersportplaats. Leuker dan Banff. We gaan het morgen ontdekken terwijl we de was gaan doen met een kop koffie in het dorp.
En voor wie de Haiku’s te ver gaan dan moet je maar niet verder lezen want ik heb er nog een.
Melkachtig blauw meer.
Ik zag jou en jij zag mij,
schitteren alleen.
Lyrisch word je d’r van…….