AirBnB | Trou aux biches in Pamplemousses 22308
Weather | 25 graden C, zonnig, warm
Clothes | korte broek, t-shirt, sneakers
Gastschrijver | Rolf
Fijn dat er in deze blog plaats is voor gastcolumnisten.
Dat stelt mij in staat om jullie bij te praten over mijn (onze) culinaire avonturen tot nu toe.
Zoals de meesten van jullie weten ben ik best een moeilijke eter, vooral in gebieden met het strand op loopafstand, waar men een voorliefde heeft voor graatgewervelde dieren of het uit een schelp pulken van een bonte variëteit aan stukjes rubber. Seafood is niet mijn ding, net zo min als olijven trouwens.
Dat noodzaakt mij meer dan eens om mijn toevlucht te nemen tot de alom verkrijgbare Hamburger. Mijn eigen Hamburgerindex gaat dus niet over de prijs van het gerecht, maar over het percentage restaurantbezoeken dat uitmondt in de consumptie van een al dan niet culinaire al dan niet van het Black Angus rund afkomstige plak-gehakt-tussen-een-broodje.
Tijdens onze reizen door Noord-Amerika (waar de Pesto-hype maar niet uitgewoed raakt) was die ongeveer 5 (dus 5 van de 10). Tot mijn eigen verbazing heb ik in de afgelopen weken nog maar één Hamburger op. Een fantasieloze creatie van een fantasieloze kaart in een fantasieloos ingerichte would-be-Irish-pub in Killorglin. Noodgreep dus. In Ierland heb ik verder genoten van mooie stukken vlees, rare of in Guinness bereid. Plain, als pie of als casserole. Mauritius bleek helemaal een feest. Over Terminal 1 heeft Ellen al verteld. Dat is in deze context meer een toeristische attractie. Het echte Mauritius vind je op straat en in kleine restaurantjes. De culinaire melting pot van Afrikaanse, Indiase, Javaanse en Franse invloeden blijkt ongeschonden uit de Engelse overheersing te zijn gekomen. Anders dan op Malta smaakt hier niets naar munt. De gerechten zijn zelfs zo lekker dat ze de wansmaakverhullende hoeveelheden peper, zoals die in oorspronkelijke landen gebruikelijk zijn, niet nodig hebben. Voor de zekerheid geven ze die er los bij in de vorm van groene chilisaus, zodat gasten met nauwe banden met het moederland hun gerecht toch nog kunnen verwoesten.
De doorgaans Franse namen op de kaart verklappen nauwelijks iets van wat je op je bord gaat krijgen. Mine frite is (roer)gebakken mie, Sauté blijkt ook “gewokt” te betekenen en Bol renversé is een omgekeerd schaaltje op een bord dat zijn ware aard pas laat zien als je de kom optilt. De strandtentjes maken superverse gerechten die niet onderdoen voor die in de restaurants. De prijs in de restaurants is nauwelijks hoger dan die in de strandtentjes (ongeveer een derde van Ierland). Mauritius ligt op ruim 1800 kilometer van het Afrikaanse vasteland. Dat er dan veel vis op de kaart staat is geen verrassing. Maar als je daar behendig tussendoor laveert eet je heerlijke kip, beef, schaap of vega.
Die laatste twee probeer ik misschien nog.
Maar de Hamburgerindex voor Mauritius blijft zeer waarschijnlijk nul.