We rijden door de bergen, langs mooie meren naar onze één na laatste bestemming Victoria. Lunchen aan het meer bij Nanaimo op een boomstam.
Om een uur of 4 komen we aan in ons motel. Heerlijk schone frisse bedden en een eettent aan huis. Kee mag nog steeds niet in de pub eten. Achteraf helemaal niet erg want er is een karaoke wedstrijd waar een idioot aan meedoet. Nog nooit zoiets gehoord. Allemachtig. Rolf en ik lopen nog wat rond en nemen de brug over Selkrik Water. Er loopt hier een trail naar de stad maar dat doen we morgen. Kee gaat hier morgen 18 worden. Ik leg de pannendeksels vast klaar want om 12 uur zullen we het onweer laten weten dat het zo ver is. Kee is af. Volwassen. Klaar voor haar eigen beslissingen.
Uitslapen. Wat zijn we moe! Die autoritten hakken er best in. Het ontbijt slaan we over en de eerste leuke koffietent die we tegen komen wordt ons ontbijt-/verjaardagstaarten stop. Het loopje naar de stad is leuk. Langs het water. Veel fietsers, joggers. Van alle leeftijden. Victoria heeft een Chinatown met een welbekende toegangspoort. Hier vinden we wél wat we in Vancouver ook hadden gedacht te vinden. Hier wel Chinese winkels met rommeltjes. Er worden schriften gescoord. Er wordt Chinees gesproken. Er worden door Chinezen pluimen uitgedeeld over het mooie Chinees dat onze Chinees spreekt. Rolf en ik staan er gewoontegetrouw als kamelen naast. Ook dat went. Ik krijg in ieder geval de opdracht om foto’s te maken van de poort zodat de tekst die hierop staat bestudeerd kan worden. Nadat alles bekeken en beoordeeld is doen we het westerse stukje van de stad. De haven met mooie gebouwen rondom. Ook hier zo’n mooi oud hotel waar de rich and famous zijn geweest. Het is verrot koud vandaag. Niks aan. Sjaal om en nog fris. Een drankje buiten op het terras is niet te doen. Jammer. Een boekenwinkel in Downtown Victoria. Russell Books. Een blij kind draagt met een grote glimlach een zware rugzak.
Een verjaardagseettentje is al uitgekozen. Via een omweg terug naar Chinatown. Een vanaf de straat onzichtbaar restaurant. We zijn hier alleen en worden voor het raam op de 1e verdieping gezet. Het moet wel Chinees blijven en dus bestellen we met z’n allen een aantal gerechten. Ook hier gaat dat in het Chinees en ook hier verschijnen opgestoken duimen en lachende Chinezen. De kamelen zitten het weer aan te horen en af te wachten. Ik maak mijn eigen vertaling van het geheel en die klopt. ‘Waar kom je vandaan?, waar heb je zo goed Chinees geleerd? enz enz. Te grappig is het als Kee met haar Noord Europese uiterlijk die Chinezen toch wel steeds een beetje laat schrikken met haar woorden. Niemand verwacht deze teksten. We gaan naar huis met een watertaxi en gaan slapen.
Morgen naar Vancouver. De ferry naar het vaste land vertrekt om 11 uur. Dat betekent vanaf 10 uur inchecken en dan anderhalf uur varen. We vliegen om 9 uur vanavond en hebben een middagje in Vancouver over. We gaan naar het Museum of Anthropology.
Lunch in de stad. Burgers and Beer. IJsjes. Miniso. Favouriete Kee winkel uit China en dan is het klaar. Nou ja, nog niet helemaal. Er is nog een half uurtje over en daarin kan volgens Rolf makkelijk de kapper worden bezocht. Oke, Kee en ik doen nog een rondje en zien je zo. Toch? De auto staat in een parkeergarage waar je twee uur mag staan. Dat eindigt in ons geval om 17:00 uur. We doen alle winkels nog een keer en gaan dan door de etalage bij de kapper staan kijken. Rolf zit in een stoel. De kapper knipt. En knipt. En knipt. En knipt nog maar eens wat weg. Het duurt en duurt. ‘Kom Kee we gaan naar binnen’, zeg ik. Twee opkijkende herenkappers. ‘Just waiting for the husband’, roep ik. Of wij wat willen drinken vraagt de kapper. Hij knipt nog maar eens wat en knipt en knipt. De klok tikt door. Al kwart over vijf. Kee is nijdig, dat zie ik zo. Pietje precies die alles volgens de regeltjes doet. Nu wordt er ook nog gefohnd en toch nog iets bijgeknipt. Het gaat hier blijkbaar haar voor haar. Dan komen we bij het hoofdstuk betalen aan en ontstaat de volgende vertraging. Het pinapparaat van de kapper matched niet met de betaalkaart van R. Cash hebben we niet meer. Opgemaakt aan burgers en beers. De ogen van Kee. Om te huilen van het lachen. Wordt ze nog nijdiger van. ‘Doe iets’ roept ze. Nou en dat doet de kapper. Knippen zonder te betalen. Welcome to Vancouver en don’t worry. Zo gaan we naar de auto. Nou ja. Ook niet zonder strubbels want de tas van Rolf staat nog bij de kapper. Weer terug. Alles doen we twee keer vandaag. Om het goed te doen denk ik.