De hotelkamer in The Opal heeft sfeer, net als de receptie, de lobby, de hele entourage heeft dat eigenlijk wel. Maar, en daat komt ie, we slapen gruwelijk. Alle drie. Men vindt dat ik nog het meeste slaap maar ik weet wel dat R. gaat plassen en na een poosje naar iets anders op zoek gaat. Ook weet ik dat Kee de neusspray niet kan vinden en op zoek is naar paracetamol? Enfin. We gaan gewoon op stap. Het Cable Car museum en Chinatown. Op verzoek van Kee nog een keer naar Chinatown. Ik vind het allemaal goed en leuk. Een dag in Chinatown is echt geen straf. Ook het museum is behalve een enorme herrie een goede uitleg van de cars. Er zijn 4 lijnen en die worden allemaal aangestuurd vanuit de barn. Die dateert van voor 1900. Grote wielen laten kabels van staal ronddraaien op een vaste snelheid. 9,5 mph om precies te zijn. De lijn is van ’s morgens zes tot één uur ’s nachts in gebruik. Reparaties worden uitgevoerd in de tijd hier tussen in. Het is een hele machinerie. Als je van treinen en trams houdt dan moet je hier naar toe. Alle vroegere interesse van Kee in treinen wordt weer wakker hier in San Francisco.
In Chinatown lopen we vandaag in een ander deel. Supermarkten, viszaken met verse en gedroogde vis, deegwaren, onherkenbare etenswaren. Ik heb het idee dat ze hier alles in plastic zakken stoppen. Het meeste ziet er voor mij oneetbaar uit. En dan die luchten die er vanaf komen! Kee denkt, omdat ik van vis houdt, deze luchten aangenaam vind. Niets is minder waar. Na alle hamburgers wil mijn maag toch al niet zoveel meer. Ik vind het wat. In een Chinese Action zijn we zeker een half uur zoet. Wat verkopen ze hier niet. Als je op je zoektocht een andere Chinees tegenkomt moet je met je kont eerst in de plastic teilen gaan staan. Daarna kan de ander passeren. Bij Kee heeft dit tot gevolg dat er een stapel emmers verandert in een berg. Gelukkig ben ik iets anders aan het doen en lost het zich weer op.
Na een late lunch bussen en cabelen we nog wat door. Het is vandaag verrot koud. De wind waait door alles heen. Rolf en Kee hangen met een blij gezicht aan de stangen van de Cable Car. Heerlijk om zo door SF gesleurd te worden. Op de weg naar huis raken we wat verdwaald want Rolf zijn gps doet het niet. Mijn ingebouwde gps doet het nooit. Uit een winkel gekomen ben ik al kwijt waar ik vandaan kom. Ik vind het wel eens fijn om dat ook bij een ander te zien. In het hotel heeft Rolf het trouwens ook. Uit de lift zit de kamer steeds aan de andere kant.
We eten bij Mels. Hmmmm. Meer zeg ik er niet over.
