Date | 14 mei 2024
Airbnb| Royal Chiayi Hotel 468 Ziyou Road, West District, 600 Chiayi, Taiwan
Weather | 28°C bewolkt en zonnetje
Clothes | broek, overhemd, loopshoes
Dinner | Japans, sate, boontjes, paprika, rijst, soort worstplakjes
Ontbijten, uitchecken en in de hoge snelheidstrein vandaag!
Kaartjes al eerder geregeld en met de QR code checken we op het station in. In ongeveer anderhalf uur zijn we op de plaats van bestemming waar Rolf, naar nu blijkt, op een ander treinstation, een autootje heeft gehuurd.
Het station van de hogesnelheidslijn blijkt niet hetzelfde te zijn als het reguliere treinstation. Dat geeft niks, dan nemen we een taxi. Het is een kilometer of 20 verder en dus is lopen geen optie en om nou met van die onhandige tassen in de bus te stappen…. Nee, geen zin in.
De taxichauffeur rijdt fluks naar de autoverhuur. Het is leeg in het kantoortje van de verhuur en we worden door twee heren welkom geheten.
Ik heb het idee dat een van de twee wordt ingewerkt. Hij kijkt namelijk moeilijker naar het computerscherm dan de andere man maar de eerste vraag komt er vooralsnog vloeiend uit.
‘Paspoort graag’. Dat schuift Rolf vlug naar voren.
‘Rijbewijs?’ Ook paraat!
En dan komt het: ‘internationaal rijbewijs?’
‘Hoezo’, begint Rolf, dat is hier toch niet nodig? ‘Mijn rijbewijs is internationaal, kijk maar naar het Engels’.
Maar zo werkt het hier niet. Deze conversatie vindt plaats via het laptopscherm en google translate. Dat werkt prima. Er wordt naar de telefoon gegrepen, Rolf raakt aan het zoeken. Hij had er 1, zo’n internationaal rijbewijs, vorig jaar, voor Japan. Maar…..nu niet bij. Helaas.
Tering eigenlijk. Taxi voor niks, geld weg van autohuur…..
Ik snap direct dat deze huurtoestand voor een auto niet gaat lukken. Regels zijn regels, gewoon direct mee stoppen. Opgeven. Hier helpen argumenten niet. Volgende onderwerp dan maar. Want hoe komen we hier weg, we willen nu wel naar het hotel. Het lijkt alsof de heren het ook een naar verhaal vinden en we worden met de auto weggebracht naar ons hotel. Fijn. Het inchecken in het hotel gaat vlot. We wonen op de 7e verdieping van het hotel met gratis parkeergelegenheid, net buiten de stad.
Want dat is handig als je een autootje hebt……….
We gaan de omgeving maar eens even verkennen. Een buurtsuper om de hoek, daar houden wij van. We kopen bier en wat snackjes en zien dat het ontbijt hier ook gaat lukken morgenochtend. Ik zie koffie, ongezoete yoghurt en fruit. Het lievelingsontbijt van Rolf, de platgeslagen croissant waarvan een helft in de chocola is gedoopt, zie ik niet liggen. We gaan nu ook meer eens op zoek naar een eetgelegenheid. De maag roept. Op loopafstand is best het één en ander te vinden.
We zitten op houten bankjes, een beetje buiten, een beetje binnen. Veel personeel hier. Alles wordt met de hand op spiesjes geregen. Een niet Engels sprekende medewerker wijst ons op de QR code waarmee we het menu op onze telefoon zichtbaar kunnen maken. Er verschijnt redelijk veel Chinees op mijn scherm. Na wat doorscrollen gelukkig ook wat Engelse teksten. Voor wat het waard is want ook daarmee is niet altijd een associatie bij het woord van het gerecht. We doen het een en ander in ons winkelmandje, de bestelling wordt namelijk totaal digitaal doorgegeven aan de keuken. Goed, de knop ‘in het winkelmandje‘ is duidelijk. Het bedrag van het mandje loopt op, de gerechten zitten er dus in. Geen ideel van de hoeveelheid, want hoe groot is bijvoorbeeld de kom rijst? We zorgen voor wat vlees, rijst en groente. Afgemeten aan het bedrag moet het goed zijn zo. En dan, wat staat er allemaal in godsnaam. Rolf heeft inmiddels op zijn telefoon een vertaalapp geopend die hij dan weer mijn telefoonscherm laat vertalen. Het is een gedoe want de letters zijn klein, het is einde dag, de ogen werken niet meer mee en de leesbril is vergeten. Irritatie alom. Ik ga met mijn telefoon naar de eerste de beste die ik tegen kom en vraag hem om op de juiste knoppen te drukken.
De biertap staat in het zicht, laten we daar maar eens wat van nemen. Dat biertje smaakt! Er komt een klein kommetje rijst, 8 doorgesneden sperciebonen aan een stokje, een stokje met 3 stukken groene paprika en nog 4 satéachtige stokjes. ‘Jammer he’, zegt Rolf, ‘dat we nu niet kunnen zeggen dat het een beetje raar gaat hier met het aanleveren van die gerechten’. Ik ben blij dat dat niet lukt want terwijl Rolf dit zegt wurmt hij een stukje vlees van een stokje. Dat stukje kip schiet gelijk door het parasolgat in de tafel op de grond. Hup, de prullenbak maar in want die staat naast ons. Ik krijg hier zo de slappe lach van. Er gaat veel niet goed bij de ondernemende en regelende Rolf. Het is een te verwerken knauw in het ego. We werken het diner af op de stokjes van kip met zalmsaus na. Ekinoma, of zoiets dergelijks, heet het. De foto die ik hiervan maakte zegt genoeg.
We lopen nog even langs een tempel zodat we morgen weer met een gereinigde ziel aan de dag kunnen beginnen. Kopen een ijsje bij de 7/11 supermarkt en gaan huiswaarts.
Ik denk niet dat Kee ons nu al een soloverklaring gaat afgeven voor Taiwan….
