Date | 15, 16 en 17 mei 2024
Airbnb|Â Royal Chiayi Hotel 468 Ziyou Road, West District, 600 Chiayi, Taiwan
Weather | 28°C bewolkt en zonnetje
Clothes | broek, t-shirt, loopshoes
Wat een lekkere bedden hier in het hotel! We maken ons niet zo druk vandaag en lopen wat rond in de buurt.
Looppaden zijn er tussen de weg waar de auto’s en de fietsers rijden. Ze zijn mooi beplant. Goudenregenbomen met grote zaaddozen, ze geven zonlicht. Zo mooi van kleur zijn ze.
Als we een bushalte tegenkomen besluiten we een bus richting het station te nemen. Het bord geeft aan 8 minuten wachttijd. En dat is raar want de bus rijdt net voor onze ogen weg. Het wachtbankje staat in de schaduw en nodigt uit. Die wachttijd van 8 en soms 7 minuten blijft de volgende 10 minuten zo. Google maps weet er ook geen antwoord op. Hoopgevend is de bus die in de tegengestelde richting verschijnt.
Op het station willen we proberen om kaartjes te kopen, online lukt dat niet, voor de boemeltrein die er een uur of 3 over doet om boven op een berg te komen, 1500 meter omhoog, de Alishan boemeltrein.
Rijdt 1 keer per dag heen en 1 keer per dag terug.
De kaartjes zijn binnen en de dag van morgen staat vast. 9 uur vertrek op het station van Chiayi, platform 1 ter hoogte van car 10 verzamelen.
De rest van de dag proberen we via bussen en taxis de stad wat rond te poken. Dat lukt soms wel en soms niet. Uiteindelijk met een taxi in een park terecht gekomen en vandaar weer terug naar de stad. We lopen flink zal ik maar zeggen en besluiten de dag met heel lekker eten in een straatje waar je eigenlijk niet wil lopen. Een hond, aan een lijn die vastgemaakt zit aan het huis, blaft zich, ondanks een soort van kartonnen muilkorf, een ongeluk.
De eettent is ook kapper. We maken alleen gebruik van de eerstgenoemde kwaliteit van dit echtpaar. Smullen was et!
Met een taxi die om 8 30 uur voor de deur staat verzekeren wij ons van een tijdige aankomst op het station. De bussen zijn, door de ervaring van gisteren, te onbetrouwbaar geworden. In de trein zijn de gereserveerde stoelen in car 4 snel gevonden. Hier worden wij begroet met Chinees gezang. Het is tenhemelschrijend, ik ga deze nummers op Spotify in ieder geval niet volgen.
We sudderen in het treintje naar boven met prachtige vergezichten en schitterende natuur. Onderweg verliezen we wat reizigers en op andere stations worden we weer wat aangevuld. In een wagon is een medewerker met microfoon de godganse tijd aan het praten. Het klinkt als korte klanken met een zakdoek in je mond. Ononderbroken tettert de man door. Het zal ongetwijfeld over leuke wetenswaardigheden gaan. Het enige dat wij kunnen doen is naar links kijken als de meeste Chinezen dat ook doen en vice versa. Veelal zien we niks bijzonders of het moet de achterkant van de trein zijn die je kan zien als je de bocht omgaat. En dat gebeurt nog al eens op een berg.
Rond een uur of 12 is het hoogste punt bereikt en stappen wij uit. In lijn zijn daar te zien: wc’s, zitplaatsen op een terras met picknicktafels, een tentje met uitstalling van lokale lekkernijen en een koffietent. Die laatste is dicht.
We lopen wat rond want dat kan ook. Weg omhoog, weg omlaag, busstation, uitzichten, afvalbakken met teksten die moeten aangeven wat je in dit vak weggooit als ‘tl-lamp‘, papier (hier staat plastic afval in), glas enz. Vertaling volgens google translate dan he. Grote vellen geel papier liggen er ook. De vliegen hebben hier hun laatste landing gemaakt.
Bij terugkomst op het stationnetje blijken onze mederreizigers allemaal iets te eten hebben kunnen bemachtigen. Wij vragen ons af: ‘hoe en waar?’. Engels is hier absoluut geen voertaal en Rolf denkt het antwoord te hebben gevonden. Hij opent een schuifdeur van een soort huis en staat oog in oog met een oudere mevrouw die niet van plan is hem binnen te laten. Ik vind het al een vrij ongewone actie want ik zag geen enkele aanleiding om die schuifdeuren te openen.
Gelukkig is er een studente, die met haar ouders dit tripje maakt, die de verwarring aan Taiwanese en buitenlandse zijde ziet. Ze vertaalt en zegt dat er iets te eten is met kip of met varken. Direct zegt ze erbij dat zij het varkensvlees beter vinden dan de kip. Ze regelt onze bestelling, met varkensvlees uiteraard, en moet, wanneer het eten wordt gebracht, vertellen dat dit gerecht gemaakt is met groenten uit de bergen. Wederom smullen. Er staat ook een intrigerende emmer met bruinachtige vloeistof waarin jelly blokken drijven. Klinkt niet heel aantrekkelijk maar is het wel. Aiyu heet het. Een dessert specialiteit van Taiwan. Te kiezen valt uit zoet of zuur. We proeven de zoete versie en ik zou zeggen mensen: Proef Dat Ook! Thuis maken zal wat moeilijker zijn want ik heb opgezocht dat het bij ons alleen uit blik te krijgen is. En dat zal vast niet de smaaksensatie geven die wij daarvan hebben onthouden.
Rond een uur of 2 vertrekt de trein weer naar de stad. We zitten in car 5 en zwaaien onze achterblijvers uit of eigenlijk andersom. Wanneer de trein voorbijkomt staan de mensen op het station en het personeel te zwaaien. Ik zwaai naar allen terug. Ik vind het lief, dit gedoe.
Moe zijn we, net als na een dag vliegen. De overeenkomst zal wel de bijbehorende herrie zijn. Had het niet willen missen deze trip. Hotpotten als diner!
En nog is het verhaal niet af want vandaag lieten we de dag leiden door het vinden van geocaches. Altijd een leuke manier om ergens te komen waar je het bestaan niet van wist of niet zou hebben opgezocht.
We kwamen in een prachtig park terecht, hebben een kunstwerk (een groot ei) ‘Song of the Forest’ gezien, zagen een boom met jackfruit, Mr donut, druktes en stiltes en besloten de dag met een nightmarket bezoek. Ook hier weer gegeten met hulp van een aardige Taiwanees die ons wegwijs maakte in het menu. Achter de toonbank hingen de kalkoenen ontdaan van de veren als misselijke dronkenmannen over een slachtbank. Daar kijk ik maar niet te lang naar. De dag eindigde in het hotel met ruim 18.000 stappen. Liggen dus.
