Date | 27 augustus 2023
Airbnb|casa Thirema, Tortuguero, Limón Province, Costa Rica
Weather | zonnig met af en toe een windje 27°C
Clothes | korte broek, shirt, sneakers
Met Pura Vida kan je in Costa Rica alle kanten op. Het staat voor……
Vrijheid in- en van leven, laten leven, niet druk maken en als het tegen zit ‘dat is het leven‘ roepen: Pura Vida.
De kennismaking met Costa Rica na een 3 tal vluchten uit Hawaii is nog niet in woorden te vangen. Volgens diverse berichten zou Immigration in San Jose nogal een langdurige kwestie kunnen worden. Zo’n 2 tot 3 uur voorspelde men. Dat klaarden wij, denk ik, binnen 45 minuten. Een fijn begin dus!
In San Jose konden we ook de gehuurde auto ophalen. Vanaf het vliegveld met een shuttle busje van de verhuurder naar de ophaallocatie. Dat was op zich een rit die je niet eventjes doet. Korte afstand maar zware files.
De evaluatie over deze auto laat ik over aan de gastschrijver.
Als bijrijder ervaar ik een auto die rijdt als een katapult. Ik zie Rolf een gaspedaal indrukken en dan volgt er niets. Daarna, zoals een katapult betaamt, schieten wij vooruit. In druk verkeer niet de allerbeste reactie.
Wij moeten op weg naar ons eerste logeeradres. Een hotel, een kilometer of 20 verderop. Dichtbij zou je denken. Maar wij doen daar zeker een uur of 2 over. Costa Rica heeft, zegt men, goede maar smalle en bochtige wegen. Je moet daar liever niet ’s avonds te lang moeten rijden.
En dat klopt inderdaad.
Want Costa Rica heeft ook behoorlijk verdiepte putdeksels in het wegdek en goten naast de weg die meer de naamgeving van kanalen verdienen. Costa Rica heeft ook ontiegelijk drukke kruisingen zonder stoplichten met grote hoogten, diepe dalen en forse stoepranden. Dit alles in combinatie met een katapult auto en tegenliggers die dezelfde uitwijkmanoevres als wij voor de gaten in de weg uithalen zorgt voor de nodige gvd’s.
Navigeren is hier het beste met de app Waze, zegt men.
Wij rijden door allerlei binnenweggetjes en moeten veel naar rechts en naar links waarbij de afstand in kilometers soms helemaal niet verandert. Je vraagt je af of we misschien per abuis de instelling ‘vermijd snelwegen‘ hebben geselecteerd. Dat blijkt echter helemaal niet het geval.
Dit stuk Costa Rica heeft maar 1 peage.
Gelukkig rijden we met daglicht want de straatverlichting ziet er minimaal uit. De putdeksels en kanalen over grote hoogten en diepe dalen zouden absoluut later tot ons doorgedrongen zijn.
Het hotel heeft een restaurant en, mijn god, wat is dat fijn na zo’n lange vliegtocht. Nergens meer heen, gewoon een biertje en iets eten. Instorten doen we al rond een uur of 8 ’s avonds. Door het tijdverschil, waar we nu weer inzitten, ben ik om half 1 ’s nachts klaar wakker. Rolf heeft, blijkt later, datzelfde maar op een iets later tijdstip. Zo rond 2 uur.
Om 8:45 uur de volgende ochtend schrik ik wakker. We zouden vroeg weggaan. Een 2 uur durende autorit en een boottocht brengt ons naar het eiland van de schildpadden en de plek waar de schildpadden de eieren aan land brengen, Tortuguero. De boot gaat een aantal keer per dag en op de laatste boot willen wij niet gokken.
Waze brengt ons keurig naar de boten die naar dit eiland varen. We laten de auto op een bewaakte parkeerplaats staan, vullen de wachttijd in het restaurant met een lekkere tosti en zijn rond kwart over 3 ingescheept. Een laag smal bootje, ongeveer 3 stoelen op een rijtje, met op iedere stoel een zwemvest. De bagage staat op de voorplecht. Er is een matroos mee. Hij duwt de boot af, springt er op tijd weer op en gaat met een bezem in de weer. Keurig, denk ik heel even. Totdat blijkt dat de bezem nodig is om het water van de bagage weg te houden.
Het varen gaat ook als een soort katapult. Meanderend gaan we de rivier over. Soms heel hard en dan weer heel zachtjes de bocht om. We zien veel boomstammen in- en naast de rivier. En in bijna alles zie ik krokodillen. En ja hoor. In het echt zijn ze er ook! 3 reptielen gezien, formaat klein, kleiner en best wel groot. Uitgezocht op internet blijken het Kaaimannen te zijn. Totaal ongevaarlijk zegt Rolf, eten alleen maar vis….
Aangekomen op het eiland komen we in een super toeristische woon-/winkelstraat terecht. Hier wonen we de komende 3 nachten. Er zijn heel veel restaurantjes en 1 daarvan hebben we natuurlijk al uitgeprobeerd. Daar hebben we lekker gegeten. Vanaf het terras keken we naar de zonsondergang die deze avond, door de vele wolken, niet heel bijzonder was. Wel werd de lucht mooi en lang verlicht met onweersschichten aan de overkant.
Costa Rica en ook dit eiland pleiten voor eco toerisme.
‘Ecotoerisme, dat doen we hier‘, zegt men.
Vooralsnog zien wij daar niet zo heel veel van. Er is veel afval en niet alleen in de bakken. De afvalscheiding bestaat hier uit 3 olievaten, geschilderd in verschillende kleuren en versierd met in verf gedoopte kinderhanden. Glas, plastic en algemeen kan je erin kwijt.
Pura Vida dan maar: maak je niet druk.
