Date | 22 september 2023
Airbnb| 206 North Jefferson Street, Tuscumbia, Alabama, Verenigde Staten
Weather | 31 °C zonnig warm
Clothes | korte broek, shirt, sneakers
Neergestreken in Alabama. Vanuit Memphis richting Nashville met een stop in Tuscumbia. We maken er een dagrit van en rijden via de Natchez Trace. Onderweg zijn er een aantal korte trails van maximaal 15 minuten. Veelal een rondje om een swamp, een moeras, met per trail verschillende soorten bomen. Van de swamps is niet veel te zien.
Het is er droog met hoofdletters. Meestal lopen en rijden we er alleen. Heerlijk!
In de auto luisteren we naar de Soul zender op de radio. Sinds Memphis luisteren we alleen dat. De herfst geeft het landschap al kleur. Alles minder groen en knisperende droge blaadjes op de grond.
Warm blijft het.
Onderweg hebben we wat gegeten.
Het viel niet mee iets te vinden maar uiteindelijk zijn we bij JJ’s naar binnen gestapt. Vanaf dat moment heb ik de term Red Neck begrepen. Samenvattend kan ik niet veel anders zeggen dan dat we een eind bij de beschaving vandaan waren.
In de opening die toegang tot de keuken geeft hing bij JJ’s een groot vel wit papier met daarop paginavullend in een onregelmatig handschrift: ‘unless JJ’s staff is paying your payroll DO NOT enter this kitchen, this goes for everyone, no exceptions, who ever you may be.
Bij de kassa: no charging, no Iou’s, no exceptions. Lekker dik onderstreept. Dat je het maar weet!
We hebben er lekker gegeten, de keuken kookt en warmt geen diepvries gedoe op. De kippen scharrelen achter het restaurant en worden door het personeel zelf vakkundig geslacht. Het zijn mannen én vrouwen met baarden, slobberige broeken, grote t-shirts, lange haren en soms nog een beetje gebit.
Ben ook in een outdoor bedrijf geweest.
Vanaf de brug over de Missisippi, waar we de grens tussen de staten Missisippi en Tennessee passeerden zagen we in de verte een pyramide staan.
Op de foto met het grensbord zie je dat in de verte liggen.
Dat gebouw lonkt.
In dit immense gebouw blijkt Outdoor gevestigd. Bij binnenkomst een etalage met vissersboot en een breedlachende grote Amerikaanse man. Bill Dance staat erbij. De vis die je op zo’n boot kunt vangen heeft Bill al in zijn hand. In de ruimte die je daarna betreedt kunnen mannen, vrouwen en kinderen alles vinden voor de buitensport. Schoenen, broeken, truien, overhemden, petten, sokken, mutsen, jassen. Ja, alles!
In de vijver rondom de lift dobberen 2 alligators.
Even verderop zwemmen eenden tussen grote karperachtige vissen.
Helemaal boven is een restaurant waar je voor 8 dollar met de lift naar toe kan. Ik zoek gewoon een mooie waterfles voor Keet. Die heb ik met moeite gevonden bij de uitgang, net naast de kassa.
Ook deze belevenis vinken wij af.
De Amerikaan in het zuiden is maar moeilijk te verstaan.
Dat blijken zij van ons ook te vinden. De mevrouw bij JJ’s vroeg bijvoorbeeld: ‘We do serve what??? Oh now I get you, I get that turned in for you!‘
Vandaag vermaken wij ons verder met een autoritje. En een bezoek aan het Indian Mound Museum. Het zijn allemaal trieste verhalen. De trail of tears. Alle native Americans, de verschillende indianenstammen, werden gedwongen huis en haard te verlaten omdat er grootschalig katoenvelden aangelegd moesten worden. Slaven werden ingevoerd om de katoen te plukken.
We wonen sinds vandaag in een huis aan een brede doorgaande weg. De historische scene, waar Amerikanen dol op zijn, is hier bijna niet te ontdekken. En toch wonen we in het historische centrum.
Thuisgekomen blijkt mijn Fitbit stappenteller verdwenen.
Al zeker een jaar of 10 ben ik bezig om 10.000 stappen per dag te zetten. Een leven zonder stappenteller is echt ondenkbaar.
Er moet vandaag een nieuwe komen.
Op naar Walmart, de supermarkt die bijna alles verkoopt.
