Date | 17 augustus 2023
Airbnb|13-3432 Kupono Street, Pãhoa
Weather | 27 °C met af en toe een bui
Clothes | jogging broek, tshirt en slippers (vliegoutfit)
Het eiland van de wiegende heupen en zachte melodieuze muziek.
Het eiland dat Amerikaans is.
En met 1 keer boodschappen doen kan je daar ook niet meer omheen.
De parkeerplaats bij de supermarkt waar wij ons doorheen worstelen staat vol met auto’s met honden erin. De honden zitten met de ramen open, net groot genoeg om de kop erdoor te steken, te wachten tot de baas weer komt. Het zijn hele grote honden, soms 3 in een auto, maar ook kleine die op de achterbank rustig liggen te wachten. Die grote honden roepen allemaal keihard aloha, aloha, aloha. Ze blaffen zich het oogwit rood. En ik krijg het gevoel dat ik naar een tekenfilm kijk.
De supermarkt heeft van alles veel, groot en duur. Dat geldt ook voor de bezoekers. Veel en groot. Na Japan is dat een enorme overgang. Ook de dagelijkse dracht van sportkleren is hier normaal, dat was altijd al zo. In Japan zie je dat totaal niet. Daar zag ik veel rokken, jurken, mannen met keurige broeken met t-shirts of polo’s. Bij de kassa, als we hier afrekenen, is het ‘hello sweethart‘ en ‘how are YOU doing today‘. Ik vind dat zo leuk. Daar word ik instant blij van. Ook dat gaat in Japan totaal anders. Daar krijg je met 2 handen je afrekenbonnetje aangeboden en wordt met een buiging gedag gezegd. Je antwoordt hierop ook met een buiging. Ik probeer alle gebruiken en fatsoenen over te nemen en er naturel aan mee te doen. Dat is schakelen. Als oefening in het gewoon worden ervan heb ik vandaag maar direct aan een medewerker van de super gevraagd hoe ZIJN dag was.
Gelukkig is de auto deze week ook groot, veel en duur.
Dat is wat de man wil. Dik rijden. De ‘soortgelijk’ voldoet op Hawaii aan al deze wensen.
Toen Rolf de auto bij nummer 22 ophaalde van de parkeerplaats, en ik de tassen op de stoep stond te bewaken, vroeg ik me af waar hij zat in de auto. Met een meer gefocuste blik zag ik alleen een hoofdje boven het stuur uitkomen.
De knop om de stoel in hoogte te verstellen is inmiddels gevonden.
We zijn ingestort van de doorgehaalde nacht. Slapen tijdens de vlucht van Narita naar Honololo (ruim 7 uur) was godsonmogelijk. Wij zaten in het rijtje van 4 op de middelste 2 stoelen. Bewegen, of benen even in het gangpad steken gaat dan niet. En verder ben ik rond een uur of 8 ’s avonds niet moe genoeg om in slaap te vallen en tegen de tijd dat dat wel zo is gaan de lichten weer aan voor het ontbijt. Toen was het gevoelsmatig half 4 ’s nachts.
Na een korte tussenstop doorgevlogen naar Hilo en naar de airbnb gereden. We wonen mooi. Een terras met uitzicht op de jungle. Een loftachtig onderkomen. Hier ook weer allemaal andere vogelgeluiden. Helaas is het nog niet gelukt om aan enig geluid een naam te geven. Voorbijgekomen is de gok van een regenwulp of kwak maar ook de gewone rotsduif én er is bezoek van een gekko in de woonkamer. Teruggekomen van boodschappen doen was de gekko verdwenen zoals de verhuurster al had voorspeld. Aan het eind van de dag, het wordt al donker raak ik ervan overtuigd de kwak te horen.
#haiku:
De kwak op Hawaii
fluit niet maar roept er op los.
De kwak kwaakt: ‘oh ja?’
Douchen en schone kleren aan. De een zit aan tafel, de ander op de bank.
Dat wordt niet laat vanavond …… Rolf heeft als eerste voor de horizontale houding gekozen. De laatste foto is die van zijn snurkende voet.
