Springdale is een plaats om te wonen.
Utah is een staat om te wonen.
Utah is rood, het park Zion is rood en de weg is bruinrood.
Roest schijnt ’t.
Met een shuttle rijd je het hele park door met onderweg haltes waarvandaan je trails kan lopen. De eerste bewoners dachten/wisten/vonden dat zij hier waren vanaf de schepping, zij waren de oorspronkelijke bewoners. De stichters. In de bus speelt een bandje met bijzonderheden en info over het park. Een familie Mexicanen verhindert dat ik alles versta. Ik vind dat irritant maar zeg niks. Ik overweeg er tussen te gaan staan. Dan zien ze elkaar niet. Dan stopt het misschien ook. Ook dat doe ik niet. We lopen een trail langs de rivier, het is een mooi onontgonnen gebied. We voelen aan het lekkere koude water. Hagedissen floepen voor je voeten heen en weer. Grote torren of kevers, dat verschil weet ik niet, en een kleine pad of kikker, dat verschil zie ik ook niet, kruisen ons pad.
We stappen nog eens op de shuttle en lopen de narrow trail. We vinden de weg er naar toe mooier dan de bestemming. Dan nog een shuttle en een trail naar de Lower Emerald Lake. Dan een laatste ritje naar Springdale. Hier raken we in gesprek met een 57- jarige Amerikaanse. Rolf schaamt zich want ik spreek het woord Yosemite verkeerd uit.
Deze mevrouw wil graag haar eigen verhaal kwijt over Israel. Ze vindt het onbegrijpelijk dat Europa zich zo tegen de joden keert. Later dacht ik – did I introduce myself as Europe? Een intens verhaal maar een blik als goodbye bij het uitstappen kan er niet af. En zo is het klaar. In de auto naar Bryce.
De Griffins willen pizza eten en dat lukt in de pizzabarn. Two nice guys serveren heerlijke pizza’s op houten banken – picknickbanken. Wij zijn nu vlakbij ons nachtverblijf – The Bryce View Lodge. Minder cosy deze keer. Echt motelachtig op zijn amerikaans. De auto staat voor de deur.
Oh ja, er zijn een aantal campings gesloten hier vanwege ‘berenalarm’.
Stel je het gezicht van Kee voor. Staat ook op alarm.