Iedereen met een geharkt gezicht op Washington Airport heeft hoogstwaarschijnlijk daar geslapen. Op stoelen zonder leuningen in de wachtruimte. Tenminste bij ons was dat zo. Vlucht 1088 werd na een uur of 2 gecanceld. De problemen zaten in de computer die de navigatie moest regelen. Het leek opgelost te worden maar gaandeweg werden de problemen groter. Er was contact met Houston en Boston maar ook dat had geen resultaat. Dan maar terug naar de gate zodat er een technische ploeg een kijkje in de cockpit zou kunnen nemen In het kort: snoeren te kort, slurf niet goed, gate opschuiven. Daar is een trek- en duwkarretje voor nodig want je weet behalve vliegen kunnen vliegtuigen weinig. Het is langzaam maar zeker laat geworden en eigenlijk wist ik allang dat we vanavond niet meer in SF zouden komen. Want al was het probleem wel opgelost gewesst dan was het vast en zeker zo dat de crew te lang aan het werk was. Ze kwamen tenslotte al uit LA vanmorgen.
Net zoals in Sesamstraat moesten we ‘allemaal eruit’. Omboeken naar een andere vlucht. Er zou er nog één gaan die avond maar die vlucht is vol zegt men direct. Morgenochtend bent u de eerste en dat hebben we dan maar gelijk geregeld. Hard lopen naar de counter want ik geloof dat er 300 passagiers in dit vliegtuig zitten en achter in die rij willen wij niet staan. Er wordt geprobeerd ons weg te sturen maar daar trappen wij niet in. Altijd blijven staan, zegt m’n moeder, altijd als je iets wil regelen en vooral wachten tot er veel mensen zijn. En dat werkt. Altijd en overal. Met een dekentje een kussentje en wat toiletspullen hebben we de nacht voorbij zien gaan bij gate D20. Vandaar dat geharkte gezicht. Dat zit nu weer recht te trekken want we zitten erin hoor, op stoelrij 22 deze keer.
Om een uur of 10 zijn wij in SF. Waar nu de auto op het vliegveld zal staan in plaats van in de stad. Dan hopen we zonder vertraging of andere ongelukken in Yosemite aan te komen. Met de koffers hopen we, want die hebben we sinds gistermiddag niet meer geizen. En nu lijkt de dag van gisteren beschreven maar dat is niet waar.
Rolf en Kee hebben o.l.v. een aardige Amerikaan nog 4 vliegtuigen doorzocht gisteravond. Kee was haar telefoon kwijt. ‘Ik heb ‘em zeker in het voorvakje van mijn rugzak gedaan’, zei ze nog. Nu niet meer hoor want hij is uit het vakje van stoelrij 38 gekomen. In dat vliegtuig zaten we gisteravond nanelijk een uur of 2 heen en weer te poken op een startbaan, ons te vervelen en niet op te letten. Rolf vond een beloning van 20 dollar wel op zijn plaats en die heeft Kee netjes betaald. So far so good. We vinden elkaar nog overwegend lief.
