Date | 19 tm 22 mei
Verblijf | 1-17-6, Mugitachō, Naka-ku 101, Yokohama-shi
Weather | grijze en blauwe luchten, met af en toe een beetje zon en ca. 29 °C
We gaan vandaag de auto inleveren in Kyoto en door met de snelle trein naar Yokohama voor het laatste deel van de trip. Waar we gaan wonen in een samoerai huis.
Dat betekent schoenen uit op de verhoogde ruimtes, slapen op futons op tatami matten, schuifwanden tussen de verschillende ruimtes met rijstpapier, de niet te vergeten toiletslippers en veel airco’s. Daar kunnen we aan wennen. De eettafel is deze keer ook op Japanse hoogte en dat betekent zitten op de grond op een soort schuifstoel met kussen en rugleuning.
Als je eenmaal zit ok. Maarrrr, om daar te komen én weer uit op te staan is een andere discipline.
Zoals gezegd het was een reisdag vandaag. 2,5 uur rijden naar Kyoto en daarna 2 uur in de Shinkansen en als laatste 2 locale treinritjes in de spits van Yokohama. Het viel eerlijk gezegd best mee. Totdat we uitstapten. Ik zag uit het station een behoorlijke steile weg omhoog en google maps was ervan overtuigd dat dat ook de weg was die wij moesten lopen.
Het was benauwd en rond de 30 graden. Om dan ruim 700 meter omhoog te lopen met de nodige trekdingen van bagage achter je aan… Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Drijfnat waren we bij aankomst. Rolf stond in zeer korte tijd op te drogen voor een airco in zijn boxershort. Ik hield het bij het gewone natuurlijke windje buiten bij de voordeur. Blijkbaar zie ik er al erg ingeburgerd uit. Tijdens mijn opdroogmomentje liep er een Japanner een aantal keren langs. Bij de laatste passage vroeg hij mij de weg in het Japans. Dat verstond ik natuurlijk niet maar wat kon hij anders willen vragen met een telefoon in zijn hand en een vragende blik in de ogen? Nou weet ik hier natuurlijk heg noch steg maar daar ging ik snel aan voorbij en vroeg hem of het ook in het Engels kon. Dat sprak hij niet en daarmee was het verhaal klaar. Is toch een heel grappige situatie?
Dan nog even een ergernis. Google maps.
Die wegwijzer houdt ons de hele tijd al voor de gek met onwijze instructies. We rijden over parkweggetjes, afgebrokkelde bergweggetjes en dan weer snelle tweebaans wegen. En vandaag liepen we dus voor joker 700 meter omhoog. Er is notabene gewoon een tunnel, een vlakke weg, naar ons huis.
In Kyoto bleef nog wat tijd over voor het wegbrengen en inleveren van de auto. Ik had een geweldig ambachtelijk bedrijf achter de hand om eventueel te bezoeken. Van dit bedrijf bestaat 1 fysieke winkel, alleen in Kyoto, met een webshop en international shipping. Een bedrijf dat al ruim 120 jaar spullen maakt van waterafstotend canvas. Nou ja, spullen…. TASSEN natuurlijk en etuis. Een parkeerplaats naast de winkel! Wat een feest was het weer. Ik heb van alles overwogen om te kopen en dat ook gedaan. De Japanse tassen verzameling is op 3 uitgekomen. En god wat zijn ze mooi.
Dan nog wat mooie woorden en gekke verschijnselen die ik ook nog even kwijt wil.
De Japanse struikzanger en de Chinese Buul Buul zingen hier wat af met een leuk herkenbaar deuntje.
Geheimschrijvers, dat zouden Japanners nou best eens kunnen zijn. De Japanner is niet te lezen qua humeur, qua emotie, qua wat-ie-er-nou-eigenlijk-van-vindt. Gesteld op privacy noemen ze dat hier. En vooral: do not be rude, want dat ben je hier al snel. Niet te lang in de ogen kijken, lang genoeg blijven buigen en bedanken.
En in het kader van gekke verschijnselen:
Rode slabbetjes en mutsjes op de beelden bij de tempels. Hoezo, wat is dat?
Ik heb het opgezocht en de verklaring is deze.
Het blijkt om de verering van de godheid Jizo te gaan. Aanbeden door voornamelijk moeders. Jizo smokkelt, in de mouwen van zijn hemd, kinderzielen naar de hemel. Dat smokkelen moet omdat de kinderen niet lang genoeg hebben geleefd om zelfstandig naar de hemel te gaan. Ze hebben kortweg niet genoeg karma punten. En rood is gekozen omdat dat de gelukskleur is.
Mount Fuji gezien vanuit de trein!
Het lijstje ‘wat is Ellen nu weer vergeten en/of kwijt‘ kan eerder gevuld worden dan het lijstje van Rolf. Helaas en godver, een nieuw gekochte slaapoutfit vergeten mee te nemen van ons vorige adres. Ik kan dat slecht loslaten en heb direct besloten een nieuwe te kopen en de hele herinnering te skippen en dat is gelukt.
Ik kom deze dagen veel in tempels waar live gekalligrafeerd wordt door, daar toe bevoegde, monniken. Iedere tempel heeft zijn eigen stempel. Het is een combinatie van kalligraferen en inktstempels die je in een speciaal boekje, een goshuin, tegen betaling kunt laten zetten. Het is wel de bedoeling dat je eerst de tempelrituelen uitvoert. Dus handen wassen, mond spoelen, buigen, geld in offerkist, handen klappen en gebed doen. Het tempelstempelen neemt hierdoor een leuke vlucht. En dan sta ik in de ‘goshuin queue’ met een briefje van 1000 yen. Rolf is zo attent dat hij roept ‘ga maar gauw daar staan want er komt een bus Italianen aan‘.
En zo heeft ieder van ons zijn eigen neuroses.
