Gisteren zal ik kort samenvatten. ‘ Driving along the highway, driving along the highway….., en verder ken ik het liedje van John Denver niet.
Een lange rit van Yellowstone West naar Kalispell (spreek Klispel uit, met de klemtoon op lis). Een mooie rit. Montana is schitterend en enorm groot. We leven hier een uur later dan in Canada BC. Dat is morgen weer anders. Vanaf morgen gaan we Canada weer in. British Columbia en daarna Alberta.
We are halfway. Potverdorie, ineens al.
Vandaag aangekomen in St. Mary. Via de Westingang zijn we Glacier National Park ingereden. Een druk park, haast iedere parking en camping is full. We kunnen niet bij ieder uitkijkpunt stoppen. We gaan dus maar voor het moment.
Een mooie waterval en we lopen een korte trail, zien de weeping wall. Staan naast een stuk ijs.
We rijden hoger en hoger en gaan ook weer naar beneden. We hebben een trail gelopen die begint met een bord dat waarschuwt voor beren. Er staat bij, ‘ worden hier vaak gezien’ . Hmm. Geluid maken heb ik gelezen. Van ons drieeen doe ik dat alleen. Rolf laat het omdat hij het niet nodig vindt of omdat hij het vergeet. En Kee kan het niet opbrengen, denk ik. Die wordt door dit soort meldingen enorm in beslag genomen.
Het vervelende en ook gelijk het mooie is dat dit loopje door nogal veel struikgewas is omgeven. We lopen een soort olifantenpaadje. Aan weerskanten zijn goede beerschuilplaatsen. Ik maak af en toe geluid, doe het tingeltje van de auto na. Dat behoeft enige uitleg. Onze auto heeft namelijk verlatingsangst. Wanneer je wegloopt zonder af te sluiten toetert het ding je terug. Als je niet de volgorde aanhoudt die deze Ford wil wordt er getingeld. Diedoe, diedoe. Net zolang totdat je zijn ongemak oplost. Kee was als kind een stuk makkelijker dan dit ding. En omdat Rolf slecht is in routines zitten we meestal met een tingelauto of een terugtoeterauto. Maar dit terzijde.
Gelukkig lopen er mensen voor en achter ons. Die komen we af en toe tegen. Veel van hen praten en Rolf merkt op dat je die erbij moet hebben als je dit soort paadjes loopt. Wij zijn niet zo, denkt hij er vast achteraan. Zonder kleerscheuren komen we bij een mooi plekje uit. Een verkoelende lucht is er als je naast de waterval zit. Het zijn kalmerende geluiden. Keet geniet, ik ook. Rolf klimt en staat zomaar aan de overkant. Ik hoor een doffe knal en kijk om. Jack ligt plat op de grond. Niet dat ik Jack ken maar ik hoor zijn vrouw roepen. Jack, Jack are you there!!! Jack is een wat oudere man, een jaar of 75 schat ik, die zomaar, zonder enige reden, plat achterover gevallen is. Godzijdank op zijn rugzak. Hij komt, met het zweet op zijn hoofd weer bij en zijn hele familie staat om hem heen en doet dingen met water. Wij lopen terug. Ik geloof niet dat wij hier iets aan toe kunnen voegen. Het is wel een gevalletje van Djiezuskreist. Terug in de auto. Diedoe, diedoe begroet hij ons. We rijden naar onze Lodge. Installeren ons, drinken een biertje, eten chips. The good life.
Rolf en ik doen nog een ritje. Kijken of we in het park een plekje aan het water of zo kunnen vinden om te zitten, te pootje baden, te kijken. Dat vinden we en doen we even. Het is heet, tegen de 30 graden. Zonder verkoelend drankje houden we dat niet heel lang vol. Op zoek naar een terrasje. Dat zijn er hier niet zo heel veel, maar we hebben iets gezien. De Two Sisters. Kijken of we daar misschien vanavond ook willen eten. Een opstopping op de weg en natuurlijk is er iets te zien. Veel mensen uit de auto, veel fototoestellen. En ja hoor er staat een grizzly op zijn achterpoten. Rolf doet mijn raam open om een goede foto te maken. Nou dat wil ik helemaal niet. Beren zijn beresnel. Dat weet toch iedereen. Dan maar slechte foto’s. Veel mensen denken daar anders over. Die lopen met toestel zelfs naar de beer toe. Ik snap dat niet maar een leuke bijkomstigheid is misschien dat wij dan een foto kunnen maken van iemand die door de beer aangevallen en opgegeten wordt. De beer heeft tenslotte twee jongen en honger. Dat zie je zo. Het loopt goed af, de beer doet zijn eigen ding. En na twee keer op zijn achterpoten de boel te hebben overzien gaat hij verder aan de bessen.
We eten later bij de Two Sisters, dat smaakt best en chillen in de lobby van onze Lodge met een koffie en later een wijn. Het is relaxed. Ik dacht nog wel even aan Jack. Hoe zou het met hem zijn ……
