Tag: Tortuguero

Date | 28 augustus 2023
Airbnb|casa Thirema, Tortuguero, Limón Province, Costa Rica
Weather | zonnig met af en toe een heel klein windje 28°C met een luchtvochtigheid van 75%
Clothes | korte broek, shirt, sneakers

In Costa Rica kan je het beste in je eigen koelkast gaan wonen.
Het is hier vochtig-deken-klamwarm. Regenwoud warm.
Ook hier al merkbaar verandering in het klimaat, hoor ik om me heen. Het heeft hier al 16 dagen niet geregend! Aan de waterstand van de rivier konden wij dat vandaag heel goed zien. Een donkere rand torent boven het water uit. Vanmorgen, of liever vannacht, we zijn even na 5 uur opgestaan, en zaten rond 6 uur in een roeiboot met gids en andere lotgenoten, om dieren te gaan spotten in de jungle. Dit soort ideeën zijn het allerleukst de avond ervoor als je het verzint en je ervoor hebt opgegeven. Op het moment dat je moet opstaan denk ik ‘wie wil dit nou?’ Eenmaal in verticale stand terecht gekomen valt het mee. Dit tijdstip is gekozen in verband met de hitte hiero. Om 9 uur kan je ook kayakken maar dan kom je als een gesmolten ijsje uit de boot.

Ik vond de tocht wel een ‘waar is Willy?‘ puzzel.
Leguanen die door de bruine kleur zich laten doorgaan voor tak om zich op een zelfde boomtak door de zon laten opwarmen tot groen. Dat veranderen duurt wel een dag of 2. In de kop van dit dier een apparaatje dat de zonnestand detecteert zodat hij perfect weet waar en hoe te zitten. De leguaan heeft ook nog Oranje in het kleurenpallet. Dan zoekt de leguaan een leguanesse.

Ook luiaards gespot. De gids zegt: ‘ze zijn er met 2 of 3 tenen’.
Ik zie uiteindelijk een grijze bol boven in de boomtop. Mijn blik is gestuurd met een pointer die de gids van beneden naar boven over de boom laat gaan. Aan het tenen tellen is niet te beginnen en ik geloof de gids op zijn woord.
De luiaard komt trouwens alleen naar beneden om te poepen. Een keer in de 6 dagen onderneemt de luiaard een poeprit naar beneden. Kakt in een kuil, doet kuil dicht en gaat weer naar boven. Deze onderneming heeft alleen als doel om te blijven leven. Schijt je vanaf je boomtop naar beneden dan verraad je je woonadres en word je opgegeten. Een les voor iedereen met net zo’n enerverend leven als de luiaard.

Ook dichtbij verschillende vogels geweest. Die zijn wel heel mooi van kleur en vorm. Blackbirds die de veren oliën en laten drogen. Nachtvogels die dutten in de boom omdat ze s’nachts patrouilleren langs het strand op zoek naar babyschildpadjes. Een soort steltlopers gezien die uitsluitend larfjes eten die boven het natte gras uitkomen. Ze zijn fraai getekend. Op de kop een schattig knalgeel appelachtig vormpje. Dit vrouwvogeltje houdt er 5 mannen op na die zij stuk voor stuk hun eigen nest laat bewaken. Hoe bedoel je heeft de broek aan.

Maar dan het klapstuk van dit eiland. Gisteravond mee met de Turtletour.
De hier geboren zeeschildpadden komen na 25 jaar terug om hier aan dit strand ook weer eieren leggen. We moeten met lange broek en in het donker gekleed ons melden om 8 uur. We hebben een engelstalige gids, dezelfde als waarmee we het vaaravontuur hebben meegemaakt. Hij is leuk, vrolijk, blij en vol van de dieren die hier zijn. Een fijn mens om mee op stap te gaan.

De zon is rond deze tijd onder en wij hoopten op iets minder warm.
Dat was niet het geval. Inmiddels zijn we aan onze 2e set kleren van deze dag begonnen en hebben wij 2 douchebezoeken achter de rug. We lopen het dorpje uit naar een verzamelplek voor de gidsen met gasten. We moeten wachten omdat er eerst onderzoek wordt gedaan of er wel schildpadden aan land zijn gekomen. De instructies zijn: stil zijn, telefoon uit, geen lichten, niet fotograferen. Niets doen dat de schildpad zou kunnen verstoren.

Op een teken lopen we onder het commando ‘blijf dicht bij je groep’ door een vrij breed junglepad. De gids met licht voorop. Een totaal vreemde omgeving. Hoge, grote bomen, lianen, varens, palmen. Alles in mega formaat. Het groendek is boven ons potdicht. Soms even het schijnsel van de maan die best groot is vanavond. We komen aan op het strand en moeten achter de peilstok van de gids blijven staan. Inmiddels zijn we met 3 groepen mensen. Maximaal 10 mensen per keer naar de schildpad hoor ik. De gids met diploma, dat heeft onze gids nog niet maar volgend jaar wel, kijkt hoe ver de schildpad is. De procedure van de schildpad is versneld als volgt:
Plek zoeken, plek beoordelen, plek schoonmaken, kuil graven, eieren leggen, kuil dicht boetseren en sluiten en tegelijkertijd met de voorvinnen camouflage nest maken.

Niet zomaar iets. De eerste fase is het allerbelangrijkst want als het dier de plek afkeurt of als de schildpad wordt gestoord dan stopt de rest van het proces direct. Dan vertrekt de schildpad naar zee, legt geen enkel ei en loost de hele boel direct in zee. Het is een spannende onderneming en ik geloof nog steeds niet dat ik dit echt kan gaan zien. De hoofdgids komt met enige regelmaat terug bij de groep en geeft een schildpad update. Deze updates verlopen heel positief. Ik probeer te kijken waar de hoofdgids zijn bevindingen precies doet maar dat lukt me niet zo. Hij verdwijnt onder een struikachtige begroeiing. Dan, voor mij uit het niets moeten we snel bijelkaar doorlopen. Nog vlug wordt er gezegd dat, als we er zijn, er 4 mensen op de knieën gaan zitten en de rest er achter staan zodat iedereen kan kijken. In het donker over vrij oneffen zand achter de man aan. En voor je het weet staan we met onze giechel VLAKBIJ en BOVEN een eierleggende schildpad van ongeveer een meter lang! De schildpad ligt met zijn kop van de zee af, boven een diepe kuil en steunt alleen met zijn vinnen op de rand van de kuil.

De schildpad is, horen we, op dit moment in een soort trance. Ze kan geen kant meer op en de enige keus is eieren leggen. Ik zie vanonder haar staart het ene na het andere ei in de kuil vallen. De eieren, die er uitzien als dungekookte gepelde eieren, vallen soms in rijtjes van 4 dan weer een enkele, in de kuil. Gemiddeld zijn het 100 tot 130 stuks per nest. En ooit wordt er hiervan misschien 1 echt schildpad. Want op de loer kan de jaguar liggen of die patrouillerende roofvogel die zich voedt met dit vlees.
En dan nog.
Dan haal je de zee als babyturtle, dan nóg kan het misgaan.
Want ook eenmaal in het water ben je nog steeds voer voor haaien of voor wat voor roofdier dan ook.

We moeten plaatsmaken voor de volgende groep en worden weer opgesteld voor het volgende kijkmoment. Ik denk dat wij wel 5 keer bij de schildpad konden gaan kijken en uiteindelijk ook nog bij het meet- en registreerproces dat hier gedaan wordt. Deze schildpad bleek hier voor het eerst te zijn. Misschien dus wel pas 25 jaar oud. Er wordt hier veel gedaan aan het beschermen en in de gaten houden van deze dieren. Met een tourbezoekje draag je bij aan dit onderzoek. Een mooie cirkel vond ik.

Nadat de schildpad was uit-ge-eier-legd en het nest ging sluiten met zeer bekwame boetserende achtervinnen, kwamen er 2 wetenschappers met meetapparatuur.
Hoe lang is de schildpad, hoe groot is de bolling van het schild. Allemaal gegevens om het gewicht te kunnen berekenen. Ook wordt ze gechipt om vervolgonderzoek mogelijk te maken. Ze voeren hun taken snel uit om het dier zo min mogelijk te storen. Vanaf dat moment laten we de schildpad met rust. Ze maakt het nest af en vertrekt weer naar zee. Ook deze laatste fase neemt soms nog wel tot een uur in beslag. Voor de jonge onervaren- en de oudere schildpad kost dit de meeste tijd. De snelle ervaren schildpad is een jaar of 35 oud en doet het vele malen sneller.

Om nog maar even door te gaan met de feitjes van dit dier. Maar misschien ben je al afgehaakt door de vele details van dit fauna en flora verhaal.
De zeeschildpad komt vanaf zijn 25ste, 4 maanden lang, om de 15 dagen eieren leggen! Ik heb de info opgezogen, de beelden ongelofelijk in me opgenomen. Het was zo bijzonder om zo dicht bij de schildpad te staan en dit alles te zien.
Ik Vergeet Het Nooit Meer!

De foto’s van vandaag zijn van een groot ‘Waar Is Willy‘ gehalte, een mozaiek schildpad in de kamervloer en van een schattig klein hondje dat bij mij kwam zitten toen ik koffie dronk.