Date | 3 en 4 april 2025
Verblijf| Toyoko-inn kamer 21213, 12de verdieping en Tokyo Stays Bell flat 101 in Sumida
Weather | 5 tot 15°C, zon, wind, kastelenweer
Clothes | spijkerbroek, sneakers, trui en overshirt
Dit zinnetje kwam spontaan vandaag omhoog en vervolgens dacht ik: ‘wat was dat ook al weer’?
Het blijkt een programma van Ursul de Geer te zijn. Lang geleden…
En het klopt gelukkig nog steeds.
Vanmorgen wakker geworden vlakbij Narita Airport. Narita, daar waren we al eens geweest. En toen hebben we daar gewoon één van de grootste tempels van Japan overgeslagen.
Dat is vandaag hersteld. Zaterdag vandaag, vrij zijn wij, vrij zijn de Japanners. Maar wij waren vroeg. Om 6 uur wakker en even na 8 uur ontbijten. Vroeger dan de meeste Japanners zagen wij het tempelcomplex. We liepen door mooie tuinen met geweldig gesnoeide bomen, zagen boeddha’s en een mooi geklede gids. De zon scheen, er was een windje. De benen gingen vanzelf. Het straatje er naar toe was ook al zo mooi bebouwd. Een afwisseling tussen nieuwe en oude huizen. Op de terugweg liep ik nog even, ik noem het maar, een tempelwinkel in. Kralen, belletjes, armbanden, geluksbrengers…. Ik zocht het een en ander uit en bij het betalen werden de aankopen allereerst op een schelp gelegd. Een bel werd gepakt en de mevrouw bewoog het geluid over de aankopen heen. Een soort inzegening. Die instraling neem ik de rest van de dag vast mee.
Het is nog steeds ochtend als we verder door Narita lopen. We herkennen niks van vorige keer totdat we op een punt komen dat het wel zo is. Een bepaalde splitsing van wegen en de herinnering plopt op. Nooit gedacht hier nog eens te zijn.
Ons tripje vandaag moet verder naar Tokyo want daar logeren we de komende 3 nachten. Om niet met alle bagage te hoeven tempelen zijn de tassen in 3 lockers op het station gezet. Aan los geld kwamen we alleen door iets te kopen bij de 7-Eleven supermarkt. En daardoor proeven we een flesje koffie en een ander frisdrankje.
Ook hebben we een buskaart nodig. Alleen wij noemen dat zo, het is een kaart waarmee we de OV ritjes kunnen betalen en andere kleine aankopen in de supermarkt kunnen doen. Een Pasmo kaart. Een kaart die de wereld opent. Dat vereist wel de aandacht van Rolf. Want die kaart mag niet kwijtraken en dat brengt me op het volgende idee. Ik wil deze trip maar eens een nieuwe rubriek introduceren.
Het onderwerp wordt: ‘waar heeft Rolf allemaal naar lopen zoeken’.
Ik vul het archief vast even.
– oortjes gevallen in het vliegtuig.
Heeft veel voeten in de aarde gehad, moest zaklantaarn aan te pas komen.
Het valt tot nu toe mee.
Om alhier te geraken zijn we donderdag einde dag van Schiphol vertrokken richting Shanghai. Nou denk je dat je het stramien van vliegen kent.
Ook dat blijkt een leugen. Alles ging anders.
– De laptop moet nu weer wel uit de tas;
– de riem moet weer uit de broek maar niet in de bak, handmatig aan poortjescontroleur overhandigen
– jas onderop, de tas er weer bovenop
– apparaten in aparte bak
En dan zelf door de scan.
Wel wachten tot je afvalbak door de scanner mag.
Bij mijn controle piept alles en dat betekent een check.
Met een soort swiffer ben ik aan de voor- en achterkant afgestoft en bevoeld. Dan het spannende moment of je afvalbak rechts- of linksaf gaat. De enige van ons die hier soms mee vastloopt is Rolf. Deze keer was ik het en ik ben op stap met een breiwerk met breinaalden omdat ik het geweldig vind om te breien in de lucht. Deze keer dacht ik ‘daar gaan ze, mijn dure bamboenaalden uit Japan‘. Nou gelukkig was daar geen aandacht voor. Het ging deze keer om een pencil. Klopt, zat er ook in. Na fysieke bezichtiging ook door de controle gekomen.
God zij dank. Ik ben gehecht aan schrijfgerei in de breedste zin van het woord en aan mijn breinaalden. Pff.
Bij de overstap op Shanghai naar Narita zijn we bestickerd met de tekst ‘transchina service‘ Daarna konden wij beiden gemarkeerd met een soort pokkenprik verder.
Alle zaken waar enigszins vocht inzit moet in een zakje van een liter passen. Ik vind zo’n zakje ook wel weer een indruk van de tekortkomingen van je leven geven. Mijn zakje was gevuld met contactlenzen, oogdruppels, neusdruppels en aambeienzalf. Dat zakje moet dicht gezipt en kan je zelf openmaken en dichtdoen. Kan iemand mij uitleggen wat hier het nut van is?
Nog even terug naar vandaag. Na een heel geslaagde dag zijn we op zoek gegaan naar een eettentje voor de avond en ook dat is weer wonderbaarlijk goed uitgepakt. Bij een Koreaan, in een zaakje, dat je door een steegje inkomt, hebben we heerlijk Wagyu vlees gegeten, zelf aan tafel op een gloeiende plaat gegaard. Een kommetje rijst en jijimi kimchi met een soya sausje en een glas bier maakte het af. Lekker man!
Moraal van dit verhaal?
Altijd alles laten instralen en de klinkende bel over je heen laten gaan!