Date | 8 en 9 mei 2024
Airbnb| Xining South Road, Wanhua District, Taipei 108, Taiwan
Weather | 28 °C zonnig, lekker windje
Clothes | broek, overhemd, loopshoes
En in het kader van wat hebben we gegeten?
Dinner:
8 mei |miso soepje met rijst en kip en lemon cheesecake,
9 mei | rijstgerecht met beef en groenten
Na een enorm lange vlucht via Hong Kong weer in Azie. We appen Kee: ‘bijna door paspoort controle, nu bij de bagageband’. ‘Kijk maar links, als je uit dat gat komt’ zegt ze. En daar staat ze dan weer. Wat fijn zo’n weerzien na een maand zonder Keet!
Het is ochtend hier. Ik heb van tijd niet veel benul. we hebben 2 vliegtuigontbijtjes achter de rug en ik heb nergens meer trek in. We gaan de stad in. Metrokaarten al geregeld door Kee. Tassen halverwege de metrostations in lockers gezet. We gaan naar een food court, onder de grond, iets drinken en even zitten. De diverse metrolijnen in Taipei vormen onder de grond een stad waar je behoorlijk wat voetstappen kunt kwijtraken tussen de diverse uitgangen en lijnen. We maken plannen. En natuurlijk staat de 101 Tower Observatory op de lijst. Naast diverse tempels, memorial van de held van Taiwan Chiang Kai Shek, een breiwinkel, mijn grote liefde Muji, een nightmarket en gewoon slenteren door de stad. In de ochtend is Kee op de uni en daarna trekken we er op uit. We drinken nog een biertje in onze airbnb, zoeken iets te eten en daarna gaat voor Rolf en mij het licht redelijk uit. We hebben een nacht niet geslapen en behoorlijk met bepakking gelopen. Het resulteert die avond in ongeveer 14.000 stappen. Keet heeft tentamen de volgende ochtend. Het kussen is echt het laatste wat ik te zien krijg deze dag. Het is 19:30 uur. Wakker om 23.45, 05:30 en dan om 11:00 uur. We kruipen als hoepels uit het bed en trekken met paracetamollen weer recht.
Koffie en een ontbijtje bij een 7/Eleven. En, wanneer je een bestekje bij het logo ziet staan, kan je er zitten. Dat dat kan is vaak onzichtbaar vanaf buiten. Trap op en tafeltjes met stoelen en slapende Taiwanezen. Nou ja, een paar. Ook veel telefonende mensen met koffie, een broodje of chipje. We lopen wat door de straten tot Kee zo ver is en het voelt hier weer zo bekend. Dat leven hier, ik hou d’r van. Alles buiten, overal van alles te krijgen. Overal reuring. Het stinkt hier wel. Naar eten, pis, kruiden. Ik kan het niet goed beschrijven.
Het is een heldere dag vandaag volgens de TAF van het vliegveld, een dag voor de 508 meter hoge toren, de 101 tower. In 37 seconden naar de 89ste verdieping. Daarin is er zelfs nog tijd om de tijd te vullen met een onderhoudend praatje in de lift. Alles gestructureerd hier. Van het kaartje kopen tot de toegang tot de lift.
We kijken kilometers ver Taipei rond. Het lijkt op een legoplaat daar beneden met inaanbouwzijnde flatgebouwen, sportbanen, scholen, helicopterplatforms. Natuurlijk zijn binnen ook de nodige fotobooths voor de bezoeker. Zo kan je jezelf laten fotograferen in een groot bloemenhart of op een romantisch bankje met een boeketje in de hand. Er wordt gretig gebruik van gemaakt.
Zelfs de kleinste kinderen weten al hoe te poseren. Het ene beentje iets vooruit, leunend op de teen. Rokje met vingertjes vasthouden als een danseresje en het hoofd iets gebogen naar beneden. ‘Perfect’, roept de mama van het meisje…..
Dan, in de toren en impressive ding aanschouwt. De massademper. In het midden van de toren is een reusachtige bal die op schokdempers staat en aan 8 dik gevlochten staalkabels hangt. Deze bal beweegt tegengesteld bij trillingen van bijvoorbeeld een aardbeving of een typhoon. Er zijn meer gebouwen met zo’n massademper maar deze is de enige die zichtbaar is voor publiek. Je ziet daar filmbeelden van de bol die 15 cm uitslaat bij de aardbeving van 2019. Er staan bezoekers naast, er is geen paniek, heel even schrik.
Dan kunnen we nog een paar trappen op en naar buiten. We kijken van 500 meter naar beneden met de wind in het haar en zon in de ogen. Een geweldig bezoek was et.
De herinneringen ook tastbaar meegenomen uit de giftshop. Dat snap je.
We gaan wat te eten en drinken zoeken. Daar is Keet goed in. De rode lijn en dan overstappen naar blauw of groen. Door ons westers ingericht brein kunnen we weinig lezen, de kleuren van de metros zijn helder. R, Bl, B en G. Oh en nummers voor de stations. Een lichtkrant boven de uitgangsdeuren van de wagons laat ons ook de stations lezen. We hebben profijt van de Metro training in Japan.
We eten ’s avonds in een Japans restaurant. Rolf heeft de pech dat zijn stukjes vlees gemengd zijn met zeewier. Je weet he, vis is het niet voor ‘em. Kee brengen we naar de metro, ingang 6 en wij lopen nog even door de drukte waar Kee allergisch voor is en pukkels van krijgt. De zeewier wordt goedgemaakt met een snowflake ijs, zie de laatste foto met het duivelsijsje. Compensatie heet dat.
