Trouwe volgers weten dat ik (Rolf) af en toe als gastschrijver een bijdrage mag leveren. Mijn verhalen hebben als thema meestal vervoer (de huurauto of soortgelijk), eten (de hamburgerindex) en mijn allergie voor Nederlanders in den vreemde.
We zijn nog op Okinawa, een eiland in de Pacific van pakweg 100 bij 10 km groot, met 1,2 miljoen Okinawezen. Okinawezen zijn verwant aan de Hawaiianen, maar al lang geleden volledig geherprogrammeerd als Japanner. Op Okinawa is in WOII hevig gevochten en sindsdien medebevolkt door Amerikaanse militairen. Vanaf de basis hier kan Trump zonder problemen Taiwan in de steek laten als het zover is.
Nederlanders zijn hier vrijwel niet.
Dus dat onderwerp bewaren we voor Nagasaki, waar we misschien Huis ten Bosch en de tulpenvelden zullen gaan zien. Of op de World expo in Osaka waar Nederland eergisteren trots een circulair paviljoen heeft geopend.
Door naar het eten.
Heel Nederland associeert Japan met Sushi, en vrijwel elk Japans restaurant in Nederland serveert dat tegen wil en dank. Als visdegoutard (vrij naar het franse dégoûtant = walgelijk) weet ik beter. In Japan is minder dan één op de tien restaurants een Sushitent. De rest is niet helemaal visvrij, maar serveert toch voornamelijk voormalig gevogelte en zoogdieren. Op eilanden ben ik altijd extra alert, omdat men daar meer dan gemiddeld de neiging heeft om te vissen. Op Okinawa wordt wel gevist, maar niet in storende hoeveelheden aan land gebracht. Ik denk dat er veel geëxporteerd wordt naar de Sushi-hype in Europa. Ik ga deze vakantie de vismishappen maar eens tellen. Zo noem ik ongelukjes als een amuse met verklede vis, soep die pas op mijn tong van vis blijkt te zijn, of de enkele keer dat de kok per ongeluk de Beef Teriyaki in zeewier of octopus wikkelt. Dégoûtant! De teller staat na 8 dagen op 2 (waarvan één in het vliegtuig).
In de vorige editie had ik het over de Hamburgerindex. Dat is het percentage van de maaltijden waarin ik mijn toevlucht neem naar een simpele hamburger, zoals je in een groot deel van de wereld kunt doen. Zo niet hier in Okinawa. Hier is de hamburger een van de symbolen van het eiland. Dat symbool (op t-shirts en sleutelhangers en zo) ziet eruit als een normale Amerikaanse hamburger. Broodje met gemalen rundvlees, sla en saus ertussen. Maar hier is de definitie van hamburger flink opgerekt. Elk schijfje gemalen voormalig zoogdier wordt hamburger “Okinawa Style” genoemd. Onduidelijk is welk deel van het dier vermalen is en dat kan alles zijn. Dat laatste geldt ook voor Beef. Beef betekent hier: Van Rund. Hoeft niet noodzakelijkerwijs vlees te zijn. Overigens slagen de koks er meestal in om ook voor ons onherkenbaar “Beef” uitstekend op smaak te brengen. Geen hamburgerindex dus, want geen betrouwbare hamburgers.
Tenslotte de Okinawese auto.
Met een luxe touringcar werden we van het vliegveld opgehaald en naar de verhuurlocatie gebracht. Even wachten tot alle voordringende premium-Times-huurders hun bolide hebben gekregen. Toen zelf aan beurt. Weinig efficiëntie hier; veel formulieren. De jonge medewerker wil graag zijn Engels demonstreren en begint over voetbal. Een reflex dat veel buitenlandse jongens hebben als ze een Nederlander tegenkomen. Hij vertelt over hoe hij als klein kind naar de verloren finale Nederland-Spanje had gekeken. Het kwellen zit toch nog steeds een beetje in de volksaard hier.
Hoewel geboekt als Skoda Octavia of soortgelijk, blijkt het gewoon weer een Totota Yaris te zijn. Prima. De weg op. Links rijden. Geen probleem hier, want op de meeste wegen passen drie stadsbussen naast elkaar. Alleen opletten bij het afslaan. Naha is druk. Elk kruispunt is voorzien van een dom stoplicht waardoor we nu na een week een gemiddelde snelheid hebben bereikt van 21 km/u. Dat wil zeggen dat je sneller naar Madrid rijdt dan hier het eiland rond, waar we dus ook vanaf hebben gezien. De auto kijkt mee naar het rode licht en piept als ie op groen gaat. Je kunt voor rood dus rustig even je appjes checken want de auto piept eerder dan de auto achter je toetert.
Vandaag (dinsdag) een laatste dag zon met strand, snorkelen en een bezoek aan het ondergrondse marinehoofdkwartier van de Japanners waar zich aan het eind van de Tweede Wereldoorlog een onvoorstelbare tragedie afspeelde.
Morgenochtend de afscheidsceremonie van de Arinkurinnetjes, tanken en auto inleveren. Dan vliegen we met Peach Airlines naar Hokkaido, het Noordereiland. Als ik daar dan een Japanner tegenkom die pijnlijke voetbalverhalen begint zal ik memoreren dat ik als klein kind Ard Schenk in Sapporo drie olympische gouden plakken zag wegslepen met NUL Japanners op het podium!
