Date | 3 en 4 september 2023
Airbnb| Casa Bromelia, Monteverde, Puntarenas Province, Costa Rica
Weather | zonnig 21°C met enorme regenbuien
Clothes | korte broek, tshirt, sneakers, poncho
#haiku
Een verstilde hand.
Houvast zoekende wortel,
omstrengel elkaar.
We reizen verder. De 1 na laatste bestemming in Costa Rica. Monte Verde.
Dat is een rit in afstand niet zo groot maar in de praktijk wel. De laatste 25 kilometer is over een weg die een mooi oefenproject zou zijn voor de aankomende wegenbouwer. We halen met de auto nog geen gemiddelde van 30 km per uur. Het is zoeken hoe je over een gat rijdt, het is zoeken naar vlakke stukken in het wegdek.
En, veel keus is er niet. Deze weg is de verbinding naar Monteverde.
Onze airbnb is een huis aan de rand van St Elena. Het plan is om de volgende dag in het nevelwoud van Monteverde te gaan lopen. En het schijnt dé plek te zijn waar je de Quetzal zou kunnen zien.
Met de auto een minuut of 20 van ons huis. Het laatste stuk naar het private park moeten we met een bus doen. Helemaal boven is namelijk geen parkeerplaats.
We kopen toegangskaarten en boeken een gids. Het geld uitgeven is begonnen. De toegangsprijzen, ze zijn hoog. Voor dit geld informeren ze trouwens wel de mensen op je verblijfadres mocht je niet meer thuiskomen.
Met 4 anderen en de gids lopen we door het woud. Voor het eerst, sinds een maand of 2, koude armen! De gids is goed bepakt met kijker op statief en tas met nodige spullen. Walkie-talkie aan de heup. We staan veel stil, luisteren naar de verhalen van de gids en lopen bijna niet.
Dat wordt na stop 3 toch wel heel erg veel detail….
Na een uur of 2 zijn we terug en hebben we amper 3 km gelopen. Aan wild life weinig tot niets gezien. Wel uitleg over spinnen, de tarantula woont hier. De vuistgrote nestgaten gezien, de spinnen niet. Nieuw was de varenboom. Eén van de oudste soorten beplanting die er bestaat. Zelfs van voor de dino’s!
Verder met de weetjes.
De vijgenboom is een opportunist en gebruikt een andere snelgroeiende boom om halverwege deze boom ook de weg naar het zonlicht te gaan vinden. De wortels van de vijg groeien tegelijkertijd naar beneden en zoeken de aarde. Na verloop van tijd omarmt de vijg met al zijn wortels de stam van de eerste boom. En dat betekent, wanneer de vijg met zijn bladerdek boven de boom uittorent, het einde voor de omarmde boom. De vijg heeft de plaats in de zon overgenomen.
En, er is nog iets opgevallen.
Het grootste verschil met een regenwoud is het geluid.
Zo druk als het regenwoud met dierenklanken is gevuld, zo stil is het hier.
’s Morgens is het woud nog het drukst. De apen zoeken bladeren, de vogels zoeken insecten, de slangen zoeken weer vogels en ga zo maar door. Na een uur of vier drukdoenerij is het tijd om het eten al slapend of rustend te verteren.
Ik begreep vandaag dat dat voor planteneters nodig is om zo alle cellulose uit het blad te kunnen omzetten in voedingsstoffen.
De luiaard blijkt speciaal hiervoor een bacterie in het lijf te hebben die door het liggen in de zon geactiveerd moet worden én blijven.
Eindelijk een goede reden gevonden voor het trage lome gedrag van dit dier.
Vandaag, zondag de 4de, rijden we naar nog een park waar trails te lopen zijn. Bewegen willen we. Het doel is La Reserva Bosque Nuboso Santa Elena. Met de auto al struikelend over de gatenweg. De dag loopt iets anders. De toegangsprijs vonden we niet kloppen met wat wij hadden gezien op internet. Maar ja, er is wel meer verouderd hier. En, verwarring ligt altijd aan de ander, nooit aan ons.
Tijdens het lopen vonden we het heel leuk dat er hier ook zoveel hanging bridges waren. Dat hadden we in de beschrijving niet gelezen.
Het wordt opgelost als we uitgelopen zijn en het park uitgaan. We kijken eens goed naar de parknamen…. We blijken een trail te hebben gelopen in het Selvatura Adventure park. Een groot adventure zipline park. Die geluiden hadden we op de achtergrond wel meegekregen maar ach wat maakt het uit. Het was er mooier dan in het andere nevelwoud. De enige overeenkomst is dat we ook hier geen beest hebben gezien op een paar kleine vogeltjes na van maat mus. De middag besteden we in de orchideeën tuin van Monteverde. Dat is een bijzondere belevenis. Enorm veel bloemen die allemaal orchidee zijn. Bloeiende, verschrompelde, groot, klein. De overeenkomst is de opbouw van de bloem. Het is een bevlogen gids met veel toewijding voor deze tuin. Mooi was et!
Oh, ja en dan nog dit.
Er zijn veel insecten in het woud die allemaal iets van je willen. Hetzij ruiken hetzij proeven.
Toen de regen zijn intrede zou gaan doen pakte ik een regenponcho uit zijn verpakking. Inmiddels een ervaring rijker dat het snel kan gaan hier met de hoosbuien. Tijdens één van de praatjes van de gids vloog er een irritant grote vlieg hard zoemend om mij heen. ‘Does this thing bite?‘ vroeg een andere gidsgenoot. ‘Yes sure’, wat het resolute antwoord van de gids, ‘pretty much’. ‘They like blue and sweet perfum’. ‘Never wear bright colours in the jungle, never wear blue.‘
In mijn hand een helblauw plastic regengewaad…….
