Date | 31 augustus 2023
Airbnb| Cabin number 4, La Fortuna, Alajuela 21007, Costa Rica
Weather | zonnig 28°C met een luchtvochtigheid van 79%, met een enorme regenbui
Clothes | korte broek, lange mouwen shirt, sneakers
#haiku
Geen krokodillen,
gelukkig geen krokodil
ontmoeting vandaag.
Voor 50 dollar kunnen we samen, vandaag én morgen, het park in waar de trails liggen. Er zijn er hier 3 van verschillende lengte.
We nemen de langste die we, volgens de frontdesk meneer, in een uur of 2 kunnen lopen. Hij introduceert het park met een informatief verhaaltje.
We passeren een stuk regenwoud waar we wild life kunnen zien zoals toekans, apen, krokodillen in een meer (‘don’t swim‘, zegt hij erbij), hagedissen en wat al niet. Het hoogste punt ligt op 675 meter en we starten op level 550 meter.
Het pad is jungleachtig. Wel vrijgemaakt, maar toch veel over hobbelige stenen, gladde stenen en van hoog, via een soort trappetjes, naar laag. In iedergeval een pad waarbij je, als je loopt, niet om je heen kunt kijken. Met de luchtvochtigheid van vandaag ligt ons tempo ook niet hoog. Wel gestaag. Want als je stilstaat zwermen de insecten om je heen. Ze zullen wel aangetrokken worden door onze transpiratie. Het loopt met straaltjes langs het lijf.
Van wildlife niet veel gezien.
Een paar hagedisjes die over het pad heen schoten.
Wel veel junglegeluiden. Scherpe geluiden, waarschuwende geluiden, zangerige geluiden. Soms klonk het als ‘ze komen eraan, ze komen errrrraan‘ of ‘ze eten je bessen op, ze stelen je fruiuiuit‘. Dan weer ‘ze lopen door, ze lopen doorrrr’. Onderweg zie ik veel afgescheurde stukken plant. Vast de lunch of het ontbijt van de apen boven in de boom. Ook een behoorlijke drol tegen gekomen. Wat loopt hier dat dat doet, dacht ik toen. Gestopt met denken, de drol was te groot.
Op het hoogste punt aangekomen zien we de meeste lava. Geen stromen maar grote, echt grote brokken steen.
Omhoog gespuwd en gestold in de lucht.
Wat een stenenbui daar in 1968.
Het park en de trail worden niet druk bezocht vandaag. Op een paar passerende kwebbelende Duitse meisjes na bijna niemand gezien of gehoord. Het parkeerterrein en het restaurant ook niet overvol. De trail lopen we inderdaad in ruim 2 uur. Afkoelen in de auto, dorst en trek roept het lichaam.
Gegeten in een steak restaurant waar het oog van Rolf al sinds gisteren op is gevallen. Op picknickbanken, oh wat voelen we ons weer thuis, lezen we het menu en bestellen verfrissende limonade en iets lekkers.
De tafel achter mij is ook bezet. Het is een soort Peter Gillis met zijn Nicolletje. Ze bestellen de special van vandaag en dat wordt met een behoorlijke ceremonie door het personeel op de tafel gezet. Snijden, flamberen, voorgerecht met omgekeerd flesje bier……
Nicolletje filmt het allemaal en het hele restaurant kijkt toe.
Kan ze in ieder geval laten zien hoe goed haar Petertje voor haar is.
Hij glundert bij alles.
