Date | 2 tot en met 5 mei
Verblijf | Castle Hotel in Kumamoto en een huisje (hut) op het platteland in Hyuga
Weather | zonnig, windje en 22 °C
Gewoon uitgescholden bij de tramhalte ben ik. Een leuk ritje in de stadstram lijn A begon helemaal niet gezellig. In het vorige verhaal ook al het fenomeen ‘nette rijen’ besproken en nu zelf, zonder enige opzet, de rij blijkbaar totaal verkeerd begrepen. De rij bij de tramhalte was al behoorlijk. Observeren wat het begin en/of eind van de rij was bleek onmogelijk. Geen pijlen, niks aanwezig op de straat of op het haltehokje. Niks. Wel kwam er een mevrouw aanlopen die in de rij aansloot en die mevrouw nam ik als voorbeeld. Het bleek een totaal verkeerde conclusie. Geheel onverwachts sprong er een oudere Japanse mevrouw uit de rij. Ze stak een vinger op en wees, onder het uitspreken van een paar woedende woorden, naar de juiste richting. Ik schrok me wild, sloeg m’n hand voor m’n mond, hoorde mezelf ‘ohhhh’ roepen en ging helemaal achteraan, buiten het tramhokje, staan. Rolf en ik hadden dezelfde gedachte. We nemen de volgende tram, met deze mevrouw willen we niet in hetzelfde voertuig zitten. Het voorval kon ik die dag maar moeilijk loslaten.
Na de kamerwissel in het hotel in Kumamoto zijn de spullen weer gepakt en rijden we met de auto richting Hyuga. Niet zo’n grote afstand deze keer en onderweg heeft Rolf bedacht nog een klein treinritje te maken in een mooi gebied met fantastische bruggen. ‘Rail Away‘ beelden zeg maar die we dan zelf van commentaar zouden voorzien. Maarrrr, het is nog steeds Golden Week, weliswaar de laatste dag, maar toch. Kinderdag is het vandaag en dus blijkt de trein volgeboekt. De eerste mogelijkheid is om 17:00 uur. Dat redden we niet, want alhoewel de afstand kort is, wordt ons geadviseerd met daglicht aan te komen in ons nieuwe verblijf.
Het laatste stukje weg, de berg op, heeft geen verlichting. En het allerlaatste stukje is zelfs per auto niet bereikbaar. Dit lijkt op papier allemaal heel leuk en helemaal niet erg. In de laatste berichten van de host staan links die ik moet bekijken voordat wij aankomen. Zo is daar het filmpje van de parkeerplaats. Daarna volgt het filmpje hoe je van de parkeerplaats naar het huis loopt. En dan als laatste een filmpje hoe je het huis binnenkomt. Wanneer ik dat laatste filmpje heb gezien krijg ik zorgen. Uit een sleutelkastje moet ik 3 sleutels halen. De eerste sleutel is van de voordeur. De 2e sleutel van de zijdeur en de 3e sleutel van de douche. Hoezo van de douche? Moeten we een badkamer delen? Liggen de badkamer en wc heel ergens anders? En dat blijkt zo. Om naar de wc te gaan moeten we naar buiten. Niet ver. Maar wel naar buiten.
Het looppad lopen wij een keer of 2 om onze bagage op te halen. We wonen nu naast een cafeetje dat heel weinig open is. Op ritje 1 kom ik 2 oudere dames tegen die waarschijnlijk onderweg zijn naar het koffie café. Nou weet ik al dat dat niet open is maar we konichiwa-en (het Japans voor ‘hallo’) leuk naar elkaar. Op de laatste rit van het ophalen der bagage kom ik ze inderdaad weer tegen. We kijken elkaar even aan en knikken. Helaas, geen koffie hier.
We gaan boodschappen doen en stappen weer in de auto. Er is hier geen moer dus voorraden aanleggen. Als een kip zonder kop in de supermarkt. Alles met de vertaalapp. Ik wil gewone joghurt zonder suiker. Alle potjes en pakjes gescand en nog geen idee. De vertalingen zijn o.a. ‘vliegtuig‘, ‘uit de bergen‘en ‘iedere dag 2 bacteriën in je darmen‘. Ik neem maar iets. We zorgen voor bier en wijn want de flessen zullen wel vroeg opengaan vanavond. Ik heb Rolf pizza beloofd en daar gaan we naar op zoek. De eerste is een take away en dat doen we niet. De volgende is een eettent van een keten waar we niet meer willen eten. Dan blijft over ‘Jolly Pasta‘. We gaan naar binnen. Het valt alles mee, het is alleen een beetje vlak van smaak.
Gisteren hebben we een fantastisch mooi park bezocht. In en in Japans. Het weer deed ook zo goed mee. Het was super Zen daar. Op een bankje gezeten voel ik een mier en jeuk op m’n arm. Kort gezegd het is een bult van het formaat cupcake geworden en jeukt als een tierelier. Azaron en Nestosyl uit de paracetamollen tas. In dit verblijf zijn we ook niet geheel gerust op ongedierte. In het karige keukenblokje staan veel flessen met bestrijdingsmiddelen en de wanden van de hut kieren.
In de afgelopen dagen hebben we ook een vulkaankrater gezien. Aso-san. Een giga vulkaan, de grootste van Japan, die ongeveer 270.000 jaar geleden flink is uitgebarsten en een caldera heeft achtergelaten waar nu ongeveer 50.000 mensen wonen. De vulkaan is nog steeds actief. Afhankelijk van de activiteit van de vulkaan is bezoek tot een bepaald niveau mogelijk. We zien de binnenkant met azuurblauw water waar giftige rook vanaf komt echt heel goed. Mensen met hartklachten en astma wordt geadviseerd niet te gaan. Er is een medical check halverwege de beklimming. Stelt niet veel voor maar met de ramen van de auto dicht hoesten wij vast wat vooruit om tijdens de controle niet te worden overvallen door een hoestprikkel. De wind is gigantisch boven bij de krater. Contactlenzen in je ogen houden is niet eenvoudig. En om even in de giftige dampen te blijven. Ook Beppu hebben we bezocht. Een soort Yellowstone maar dan kleiner. Ook hier azuurblauwe wateren met zwavelluchten en bruine borrelende poelen. De Japanse toeristen die net uit een bus zijn gestapt hebben een reisleider met vlag. De reisleider heeft zijn gezelschap overgedragen aan een gids in het park Beppu Hells. Deze gids laat de giftige dampen groter worden door er een brandertje bij te houden. Hij roept daarbij wat teksten en het publiek klapt enthousiast. Wij vinden het zo’n rare vertoning maar het is blijkbaar geweldig entertainment.
De laatste hobbel die we in dit huis te nemen hebben zijn de slipperwisselingen. Schoenen uit. Slippers bij het keukenblokje, slippers bij het slaapvertrek en slippers bij de badkamer. Dus, om een laptop te pakken die je in het slaapgedeelte hebt neergezet zijn er veel handelingen nodig. Slippers uit en loop naar slaapgedeelte, slippers aan en loop naar keuken en dan de laatste slipperwissel om keuken in te gaan. Rolf loopt met 1 paar slippers, niet zijnde zijn schoenen, overal naar toe. De verhoogde houten vloer staat al vol met witte slipperafdrukken. Ik adviseer Rolf de deur van ‘staff only’ te openen. Dat heb ik namelijk al gedaan en daar staan schoonmaakspullen in.
Koffie zetten doen wij trouwens met behulp van het licht van onze telefoon. En ondertussen blaffen wij beiden nog de nodige hoestbacillen rond. Maar dat kan hier gewoon. Niemand die je hoort.
