Date | 24 en 25 april 2025
Verblijf | CHUANHouse Hanazonocho app 504 in Osaka
Weather |22°C zonnig, bewolkt
Clothes | broek, overhemd
Jonnie Boer is overleden en was pas 60 jaar.
De meeste lezers hier zijn ouder.
Ik schrok ervan.
Een poosje geleden zag ik een docu over hoe hij en zijn vrouw Thérèse omgaan met de overname van de Librije aan zoon en dochter. Het zag er zo betrokken uit.
Bij de eerstvolgende tempel heb ik direct een Omamori gekocht die mij met magische krachten een lang en gezond leven gaat laten leven. De Omamori is een klein tasje met daarin een fuda. Dat is een ingeheiligd stukje hout of karton. Openmaken en of weggooien mag niet, gewoon de rest van je leven met je meesjouwen. Dat doe ik sinds ik in Japan ben geweest met een aantal Omamori.
Ook de Daruma omarm ik. De Daruma is een poppetje gebaseerd op een monnik. De ogen hebben geen pupillen. Doe een wens en vul de eerste pupil op het poppetje in. En als je wens of doel is uitgekomen vul je de tweede pupil in.
Ik heb er sinds kort eentje die naar mij kijkt.
Over naar triviale zaken.
We zijn op de Expo 2025 in Osaka geweest! Dat was een belevenis. Het grootste houten gebouw staat daar. Het is een houten omgang om het terrein heen, waar je op én onder kunt lopen. Een roltrap brengt je omhoog. Dit gebouw beslaat een grotere omtrek dan de singels die om Woerden lopen. Onder de omgang kun je zitten, iets eten of drinken en kijken naar het gewoel. De doorkijkjes zijn mooi, het lijken wel Shrines. En misschien is het zo niet helemaal voor te stellen maar ik zal er foto’s van plaatsen.
Bijna alle paviljoens werken met reserveringen en bij bijna alle paviljoens staan lange rijen. Wij, zonder enige reservering, want hoe moet je kiezen?, zijn naar het Nederlandse paviljoen gelopen. Dat bevond zich op S13 en om daar te komen liepen wij een groot stuk van de houten omgang. Prachtig is het. Er wordt water verneveld als verkoeling, de bermen zijn beplant met bloemen en grassen. Er zijn paden op verschillende hoogtes. Het is eigenlijk niet te geloven hoe dit in elkaar is gezet.
Aangekomen bij het Nederlandse paviljoen, dat ingericht is door Susan Bijl, je weet wel die van de leuke tassen …..uit Rotterdam. Ze heeft een overzicht gemaakt om ons allen nog duidelijker te maken dat we voorzichtig moeten omgaan met onze planeet. De beteugeling van water, het niet verspillen van grondstoffen en hergebruiken van wat we al hebben. Dat laatste doen we natuurlijk o.a. met het gebruik van haar tassen.
Geen reservering dus en wel een lange rij. Toch willen wij hier in. Rolf is al aan het internetten om toch te proberen iets te reserveren. Een goed idee, maar ik wil sneller. Er staat een Nederlandse mevrouw die ik zie converseren met een landgenoot. Het gesprek hoor ik even aan en ik roep Rolf en begin ook een gesprekje met de mevrouw.
‘Nee, geen reservering.’
‘Niet gelukt?’, vraagt ze.
‘Het internet…., de drukte hier op het terrein, het lukt ons niet eens de kaart van het terrein te downloaden...’ antwoord ik.
Ik zie Rolf kijken, we hebben het nog niet eens geprobeerd. Maar dat doet er niet toe. Ik wil heel graag naar binnen en ja hoor dat lukt. Ze zegt: ‘als je even blijft staan dan doe ik zo het lint open en dan schuif je maar naar binnen.’ We staan eigenlijk bijna gelijk vooraan in de rij. Ik ben zo blij! De Japanners achter ons denken er anders over. Zonder iets te verstaan zie ik dat aan de lichaamstaal. Ach ja, soms is het zo.
Voor het naar binnen gaan in het paviljoen ontvangen we een bol, een ORB, die licht gaat geven. We moeten terwijl we het traject lopen de bol op verschillende punten opladen. De bal is eerst oranje en bij het tweede oplaadpunt blauw. De Zon en het Water, daar lopen wij mee rond. Als laatste komen we in een ruimte terecht waarin we in een cirkel kunnen zitten en op het plafond speelt zich een voorstelling af van de aarde, de zon en het water. Alles beweegt, bruist en onze ORB’s veranderen van kleur, intensiteit en van aan naar uit.
Het is een plaatje. De ORB synchroniseert soms zichzelf met de andere ORB’s en soms gaat dat ding zijn eigen gang.
Natuurlijk komen we aan het eind in een shop en een horeca-achtig iets.
De tassen van Susan zijn te koop of je neemt een bakje rijst met stroopwafel en een haring.
De associaties van de ORB met de Japanse verhalen die erover zijn…., dat moeten jullie zelf nog maar even uitzoeken, ik ben er nog niet achter.
De rest van de dag brengen we op het EXPO terrein rond. Het is mega druk en toch nog zen. Schoolklassen, je herkent ze aan de verschillende schooluniformen, toeristen, Japanners alles is aanwezig. Het is mooi weer, het was een fijne dag!
Kapot zijn we inmiddels van de stedentrips. Ik word totaal verrot wakker en pep mezelf op met paracetamol en ibuprofin. De spierknopen in benen en nek moeten eruit, de koffie moet erin.
Rolf is er beter aan toe en begint vol goede moed mij voor te bereiden op het volgende onderdeel. We gaan naar de stad Nara, daar is een tempel en een kasteel. Ik heb de stad Nara in mijn hoofd vanwege de doekjes.
Nara maakte van oudsher muskietennetten om insecten te weren. Met de vooruitgang en andere manieren om de insecten buitenshuis te houden werden van de oude muskietennetten op een speciale manier schoonmaakdoekjes gemaakt. Stukjes muskietennet werden geprepareerd, op elkaar genaaid en werkten fantastisch als poetsdoek, afdroogdoek of handen-afdroog-doekje.
Dit soort verhalen boeien mij enorm. Bekijken dus.
De tempel is bevolkt met Italianen en kan alleen met een toegangskaartje worden betreden. Ook hier een rij met wachtenden. De stempels, die ik verzamel op stations, metrohaltes en verschillende heiligdommen zijn ook niet te bereiken. Het is een beetje een desillusie. Kan gebeuren. We gaan terug naar Osaka, daar wonen we nog 2 dagen.
Het tempo gaat wat omlaag en we slapen uit. Koffie er in, onder de douche, haar wassen en nieuwe contactlenzen erin. Van alles doen waar je van opknapt. We gaan met diverse metro’s maar eens kijken bij het kasteel van Osaka. Het kasteel is een replica van wat er ooit was. Het ligt in een mooi park, wonderschone bomen, hoge slotgrachtmuren. Impressive. Ook hier gaan we niet in. Het is te laat, het is te druk, het is goed zo.
Naar huis, op naar een biertje in de stad. In onze woonwijk is het gezellig. Van alles in de buurt en zo komen we weer in een fantastisch eettentje terecht. Wat een feestje! Biefstukjes op een bosje takken met een dressing van olie en sesamzaadjes, uitgebakken stukjes spek met Kewpie mayo, een salade met ponzosaus. Meer dan in orde allemaal.
Als ik lees dat Japanners een rustig volk zijn en elkaar niet lastig vallen met overbodig geluid dan klopt dat in deze omgeving toch niet.
Aan een tafel, bezet door 6 personen, wordt, tussen de vele grote slokken bier door, keihard gelachen en in de handen geklapt. Ik krijg toch het idee dat de frustratie, van de ingetogen werkhouding, alle beleefdheidsvormen, het opvolgen van de eisen van de werkgever en de hele lange werkdagen, er op de een of andere manier eruit moet.
Morgen verder, met de auto, op naar het kunsteiland Naoshima!
