Van de gastauteur
Onze lange vakantie zit erop. Ik schrijf dit drie uur voor de landing in Amsterdam. Morgen weer roeien, maandag weer werken. Omdat we om 8:40 vertrokken hebben we geslapen in Hotel Villa Fontaine op het vliegveld, vastgeplakt aan terminal drie. Vroeg op. De bagage is in zeven weken met één koffer meer gegroeid tot ruim 80 kilo, waarvan hopelijk de vorige week vooruitgezonden 34 kilo in de vertrekhal ligt te wachten. Feilloos. We mogen niet alles inchecken, dus de kleinste gaat mee als handbagage, naast twee rugzakken. Security ziet verdachte spullen. Een busje Japanse peper-zout-smaakje geeft alarm. Ellen’s mok ook. Bij de overstap op Shanghai doen twee paraplu’s en een powerbank de Chinese alarmen afgaan, maar alles mag toch weer mee. Elk land zijn eigen speerpunten blijkbaar. Straks nog een klein uur wachten op het traagste bagageafhandelvliegveld ter wereld, ook wel bekend als Schiphol. Elke reis verschuift mijn ergernis daarover weer een beetje naar berusting. En als het goed is komt Annekee helpen sjouwen. Als we niet vastzitten wegens tassensmokkel tenminste.
Gisteren hadden we dus nog een verplaatsdag. 10:00 uur uitchecken; Met de trein naar Shinagawa (een enorm treinstation). Vijf tassen in twee lockers proppen zodat we handjes los aan het dagprogramma kunnen beginnen, en aan het eind van dat programma terug naar Shinagawa, tassen uit lockers peuteren en met Keyku-line naar het vliegveld. De trein blijkt een Rapid en twee stops verder zijn we op Tokyo Haneda.
Het dagprogramma zou wat rustig moeten zijn. De laatste stadsdagen al weer veel gelopen, dus even bijkomen. Na een lange koffie-met-ontbijt op Shinagawa lummelen we wat in Shinagawa-garden, een mooi parkje tussen de kantoorgebouwen. We oberserveren de lunchpauze van het kantoorvolk dat massaal uitzwermt over de bankjes en we kijken wat ze zoal eten en waarmee. We zien vouw- en telescoopstokjes uit steriele etuitjes ter tafel verschijnen. Hamburgers en pizzapunten worden gewoon afgehapt. Dan gaat het mis qua rustige dag. We nemen de trein naar het Yoyogipark. Daar lopen we naar een enorme (en enorm toeristische) Sinto Schrijn. Veel toeristen zonder bus. Yoyogi is blijkbaar voor de vrije middag van de groepsreis. Best een eindje lopen en als toetje doen we ook nog een geocache (nummer 26 van deze vakantie). Ook op het vliegveld lopen we nog wat om de laatste Yennen op te maken (ik heb een authentieke Samoerai-schaar!) en met met ruim 12000 stappen op de teller bestellen we een bier en een laatste Japanse biefstuk.
