Gisteren, de 10de, zijn we naar LA gereden. Dat duurde langer dan verwacht, het was druk op de snelweg. De auto in een parkeergarage en de straat op. Er is iets minder herrie dan in Vegas maar veel scheelt het niet. Al snel worden we door een mooie mond met tanden aangesproken. Onder een grote strohoed vandaan komt de vraag of we een citytour willen doen. De prijs ‘zakt’ naar 30 dollar pp en we doen het maar. Het lijkt de makkelijkste manier om iets te zien. Door een leuke chauffeur worden we met een man of 10 in een open auto door Beverly Hills, Hollywood en LA gereden.
Alle bekende huizen gezien. Ja, ook het huis waar MJ passed away, de hoek waar Janis Joplin het leven liet, het penthouse waar Sir Paul McCartney woont en waar tegenover zijn zoon een luxe eettent drijft, het leuke huis van Lucille Ball, Dr. Phill, het optrekje van de Beckhams. En nog veel meer. Dit alles gelardeerd met de onuitputtelijke stroom van woorden van onze driver. Oh, ja, de driver kreeg wel eens de vraag of hij wel eens een star in het echt zag. Iedere dag wel één in de spiegel bij het tandenpoetsen. En voor ons is het fijn, zegt hij, dat hij er vandaag ook weer één gezien heeft.
We weten na deze tour veel van zijn moeder, zijn opa (drummer), de liefde van zijn leven en een beetje van zijn vader. Zijn moeder heeft trouwens een borstvergroting ondergaan en lag hierbij naast een star die dezelfde operatie onderging. Zelf is hij aan zijn vinger geopereerd door Dr White, de beste zwarte dokter die er is. Kijk maar hoe ik mijn vinger kan bewegen. Hij beweegt hierbij de middelvinger van de linker hand ritmisch op en neer. En dat is na de verwonding met een champagneglas een hele prestatie. Hij doet het leuk deze 31 jarige GBells. Zo klonk zijn naam, voor mij, tenminste. We lopen nog wat hierna, drinken een biertje in de Irish Pub, check, en maken een welfie met het Hollywood Sign op de achtergrond. Daar zie je op de foto gelukkig niets meer van.
We rijden over de Santa Monica Boulevard naar het strand. Onderweg nog maar eens een hamburger. We slapen op het vliegveld, wel in een hotel hoor deze keer, want we vliegen vroeg naar Hawaii morgenochtend.
Een kort nachtje, om 6 uur op. En nog is dat bijna te laat. De koffers zijn te zwaar. We moeten wat schuiven met de inhoud. Het overgewicht zit in de aangeschafte kleren. Om half 7 staat het zweet al op mijn rug en op die van Kee en Rolf. Zonder ontbijt pakken we door en arriveren in een verkeersrush op het vliegveld. Je moet tegenwoordig zelf een boardingpass printen en dat heeft soms wat voeten in de aarde. Bagage gaat nog handmatig. Door de security. Een mevrouw veegt met een papiertje over mijn handen. Dit papiertje gaat in een apparaat. Natuurlijk mag ik door. Ik heb geen schiethanden.
Koffie willen we en iets eten. Dat kopen we onderwg naar gate 75a. Vijf en een half uur vliegen. We zijn op de helft nu. Qua vliegen dan.