Date | 26 september 2023
Airbnb| 1520 16th Avenue South, apartment 2, Nashville, Tennessee 37212
Weather | 30 °C zonnig warm
Clothes | korte broek, shirt, sneakers
Om de stad een beetje te leren kennen boeken we een tour.
Het wordt een stadswandeling met Bill Bailey. We spreken af in de stad voor het hotel Hermitage. Bill is geboren en getogen Nashviller en van middelbare leeftijd. Een geboren verteller.
De wandeling begint met de instagramwaardige toiletten van het hotel.
We mogen daar eigenlijk niet in want we zijn geen gast en Bill instrueert ons te doen alsof we niet bij elkaar horen. Ik verdwijn in de roze damestoiletten. En zie goud/roze muren, een mooie bank om te wachten tot je vriendinnen zijn uitgepiemeld en uitgelippenstift en roze wc potten. Alles zachtaardig verlicht. Ik denk dat iedereen in deze restroom tevreden met zichzelf moet zijn geweest. De ruimte charmeert.
Rolf en Bill bezoeken de heren wc’s. Zwart met groen zie ik later want Bill roept me en zegt kijk even, er is hier niemand! Deze restroom is absoluut more stylish en heeft mijn voorkeur. Er blijkt hier ook een opening te zijn waardoor de liquor in de tijd van de drooglegging werd binnen gebracht.
Het is een grappig begin.
We gaan verder langs de highlights in de kern van de stad. We horen het e.e.a. over de presidenten die er zijn geweest en hun invloed op het stukje Amerika waar we zijn. Zien de plek van de slavenmarkt. We lopen langs de uitgaansbuurt Broadway. Een straat met teringherrie waar we te oud voor zijn geworden. Bill geeft een adres waar we na de tour Broadway kunnen beleven met een lunch. RWW heb ik het in mijn hoofd afgekort. Daar kunnen we een broodje ham, een biertje, chips en een koek nemen voor 6 dollar. En er is goede live muziek zegt Bill. Onthouden dan maar. Omdat we maar met z’n 3e zijn, Bill en wij, worden het een persoonlijke en entertaining 2 uur Nashville smullen. Iedereen zou een Bill om zich heen moeten hebben. Wat een leuke man.
We krijgen ook nog tips over leuke ontbijttenten en heerlijke dinners met voortreffelijk Southern food. Nou heb ik daar mijn vraagtekens bij want al het food is eigenlijk te veel, te vet en sowieso te. Net voordat ik dit stukje schrijf hebben we de tassen ingepakt want morgen vliegen we naar huis. Het resulteert erin dat ik sinds 3 maanden weer eens een spijkerbroek aan heb. En die past nog! Ik vind wel dat er aan het silhouet het e.e.a. verbeterd kan worden. Dat wordt mijn opdracht na deze trip. Geef mij de afwisseling, ik loop graag ook weer in het gareel.
Op onze 2e dag in Nashville brengen we een bezoek aan de Musicians Hall of Fame. Een audiotour waarbij vooral aandacht wordt besteed aan de studio muzikanten. Dat zijn de eigenlijke muzikanten, hoor ik hier. En.. vertelt men mij ook, dat het in wezen niet uitmaakt welke zanger een goede tekst op goede muziek zingt.
We zien instrumenten die zijn bespeeld en gebruikt bij de diverse album opnamen. Een jonge zingende Michael Jackson. De piano die nog is gebruikt door Elvis en Elton John. Gitaren in alle soorten en maten. Kleding gedragen bij optredens. Opgeleukt met foto’s waarop het bewijs daarvan te zien is. De verhalen verteller in mijn oren is een saaie stem. Ieder verhaal met zoveel details dat ik de draad kwijtraak. Ik zet het ding uit en ga zelf kijken, lezen en rondlopen. Rolf is ook uitgeluisterd zie ik, die ervaart blijkbaar hetzelfde.
We lunchen in de Farmers Market (ook op advies van Bill) en doen nog 2 geocaches. Een daarvan bevindt zich midden op de brug die over de rivier de Cumberland gaat. Het is een wandelbrug geworden want de staat van de brug laat geen belasting door auto’s meer toe.
Op de brug speelt een mevrouw op een Hohner Melodica. We zijn haar gisteren ook tegen gekomen. En omdat Bill iedereen op straat, die iets doet of verkoopt kent, speelde zij de song Amazing Grace, speciaal voor ons. ‘You don’t have to give me any money’, zei ze erbij. Dat doen we natuurlijk wel want het is duidelijk dat deze mevrouw homeless is en geld nodig heeft. Aan Bill vroeg ze of we wel Engels spraken, want uit Nederland … en ze trok er zo’n hoofd bij dat ze ons niet verstond. Vandaag was ze er dus weer, al spelend en in haar element zo te zien.
De cache hebben we gevonden. Een magneet klevend aan de buitenkant van de stalen brug. Bijna was de cache in het water gevallen omdat een beetje onhandige Rolf het doosje uit zijn handen liet glippen. Het doosje, net balancerend op een randje steen. Je houdt je adem in. Ook een cache in Printers Alley. Vroeger de buurt voor de heren zoals de naam van de kroeg – The Climax – al doet vermoeden.
Ik hoor je vragen: geen wolwinkel bezocht hier?
Ja, ook gelukt!
Haus of Yarn, nee geen typefout. Mooie wolletjes, mooie winkel. Leuke eigenaresse. Ze loopt door de winkel en vraagt aan de diverse bezoekers van de winkel of everything fine is. Ze adviseert over diktes van sokkenwol en breipatronen. Ze helpt een ander met het daadwerkelijke breiwerk. En, als ik wat heb uitgezocht en wil betalen pakt ze mijn wolletjes in een papieren zak. De zak die ze pakt kleeft aan de volgende zak. Dan zegt ze: ‘Someone was happy at the gluefactory‘. Geweldig deze droge teksten.
We beëindigen deze dag in stijl met een fastfood dinner bij Wendy’s.
En soms vragen we ons af waarom we zo moe zijn.
Als ik door de foto’s ga snap ik het weer. We doen nog allerlei dingen die ik hier niet heb opgeschreven. We lopen, als het even kan, trails van een uur of 3, zijn die dag 14.000 stappen en 100 bulten verder. Op reisdagen kiezen we routes buiten de snelweg om, stappen regelmatig uit. Lopen een stukje, bekijken een historic scene en ga zo maar door. In mijn hoofd lijkt dat allemaal relaxed en niet zo veel maar aan het lijf voel ik dat dat niet zo is. Kortom, back to normal! De kappersafspraken zijn gemaakt, werken staat voor de deur en we gaan jullie allemaal weer zien. Kijken wij naar uit!
Oh, en mijn in Hawaii begonnen breiwerk is van ‘Work In Progress’ gepromoveerd naar ‘Finished Object’.
Nashville, je bent een mooie stad met een vibe.
We like the drum of Nashville!
