Waarschuwing: Deze tekst kan voor gevoelige lezers storende vooroordelen, ongenuanceerde meningen en denigrerende generalisaties bevatten.
Wij houden van taal.
Ik prefereer Romaanse talen en daarbinnen Frans; Annekee doet Azië en daarbinnen Chinees. We hebben echter een diepe afkeer van niet-inheemse talen wanneer we op reis zijn. Het horen van Duits buiten Duitsland snijdt ons door de ziel; het horen van Nederlands is nog veel erger. Wij willen een land beleven zoals het land is. Dus vermijden we (groepen) toeristen, vooral als die met elkaar bezig zijn en weinig oog hebben voor hun omgeving. Ieder zijn meug zullen we maar zeggen. We worden ook niet graag als Nederlander herkend of aangesproken en balen ervan als we door de lokale commercie als eerste in het Nederlands worden aangesproken.
Daarom hebben we al sinds jaar en dag het Dutchie-alert. Wanneer we Nederlands horen roepen we “Dutchie Alert” met een getal van 1 tot 5 om de ernst aan te geven.
1 betekent “Ik hoor Nederlands”;
5 betekent “Groepsinvasie. Wegwezen hier!”.
Tot nu toe hebben we tijdens deze reis weinig te klagen gehad.
In Ierland een gewoon gezinnetje (DA2), op Mauritius enkele DA1’s en één DA3. Dat was toen we in het allergoedkoopste restaurantje in Trou Aux Biches gingen eten. 5 tafeltjes bezet; 3x NL. Waarschijnlijk uit het TUI budgetresort om de hoek. Hoofdmaaltijd 3 euro. Toegegeven, wij zaten er ook, want wij letten ook op de kleintjes en verkopen dat aan onszelf als steun aan de lokale economie. Maar hoewel de baas best aardig kon koken zijn we daar niet meer teruggegaan. Verder hoor je in Mauritius vooral Frans Frans (eten=manger) of Mauritiaans Frans (eten=manzé). Andere nationaliteiten, inclusief de meeste Nederlanders, liggen op strandbedjes voor de all-inclusive resorts, waar de restaurants als je geen polsbandje om hebt gewoon 40 euro per bord rekenen.
Voor taalfreaks is Mauritius een Walhalla. Mauritius heeft geen inheemse bevolking, maar is multi-culti-XXXL. Dat komt doordat er door de VOC, de Fransen en de Britten uit tientallen – vooral Afrikaanse – gebieden slaven zijn geïmporteerd. Na de afschaffing van de slavernij hebben de Britten daar gastarbeiders uit India en andere Aziatische landen aan toegevoegd. Er is zelfs een heus Chinatown in Port Louis.
In 1958 werd het algemeen stemrecht ingevoerd voor iedereen die zijn naam in minimaal één van de 59 gebruikte talen kon schrijven. De talloze etnische groepen spreken de meeste van die talen nog steeds, hoewel Engels officieel de landstaal is en Frans dus de algemene omgangstaal.
Terug naar de reis.
In Hongkong zagen we weinig westerlingen. We hoorden vooral Kantonees en Engels, en in de chique malls in de rij voor de Chanelshop natuurlijk over het paard getild Mandarijn.
Op straat een enkele DA1-dreiging en wat ander westers reisvolk, maar meer ook niet.
Tokio: Weinig westerlingen en weinig taalgevoel bij de Japanners. Dat had ik anders ingeschat. Zelfs de tourist information spreekt alleen Japans. Als je daar de weg vraagt word je door een vertaal-app de verkeerde kant op gestuurd. Hoewel we in een budget(jawel!)hotel vlakbij het vliegveld logeerden, was daar toch geen Nederlander te bekennen. In de metro en Tokio-stad ook een sporadische DA1. Daarna met de auto (kom ik in een volgende aflevering op terug) naar downtown Nikko, een stadje met het formaat van Woerden. Daar alleen maar Japans. Dat werd pas anders bij de beroemde tempels ten westen van Nikko. Dat is de topattractie waar de reisbureaus hun busladingen doorheen trekken en soms laten overnachten. Daar code geel (verhoogde kans op DA3).
Inmiddels zijn we in Takayama. Takayama is een stadje midden in Japan met een historische kern en de nodige tempels. Door de centrale ligging staat het op het menu van de meeste Japan-rondreizen en heeft dus een enorm parkeerterrein voor bussen. Eergisteren was er een mini-festival. Veel plukjes Nederlanders. Gisteren waren ze allemaal weer opgehaald en vervangen door Fransen en Italianen. Vooral de Italianen vielen op. Deze exemplaren van het anders zo ingetogen volk vulden hun middagje busvrij met bellen en discussiëren. Intussen beleefden ze weinig. Vanochtend ineens code Rood: Dutchie-alert 5. Meerdere NL-bussen, waaronder een extreme variant: De Japan-rondreis voor singles. Mensen die elkaar totaal niet kennen klonteren willekeurig samen om elkaar luidruchtig de loef af te steken met hun Wat-en-hoe-in-het-Japans-wijsheden. Maar blijkbaar mochten ze maar een paar uur luchten, want ’s avonds was er weer een mini-festival en waren ze weer weg.
Ik ben heel benieuwd naar Kyoto, de meest toeristische stad van Japan.
De bussenparkeerplaats daar moet haast wel vanaf de maan te zien zijn.
