Airbnb | het huis van Kenichi, Shimakawaharamachi in Takayama ‘Maago II’
Weather | 34 °C (voelt als 41°C)
Clothes | korte broek en een keer een rok, tshirt, sneakers
#haiku (deze kan op een bord uitgeschreven worden voor Rolf)
Toiletslippertjes,
aan bij het wc bezoek
en nergens anders.
Vertrokken uit Nikko voor een mooie rit naar Takayama.
Vanuit hier gaan we over een paar dagen naar Hiroshima om de langste afstand, voordat we weer uit Japan vertrekken, eerst af te leggen.
Dan via Kyoto op weg naar een paar dagen rust vlakbij het vliegveld Narita, nou ja vlakbij 4 uur rijden……
Rolf heeft ‘watervallenhonger‘.
Wij hebben er in de loop van de jaren al velen gezien.
Deze keer bezoeken we onderweg de Fukiware Falls. Nog nooit zo’n waterval gezien eigenlijk met allemaal bassins in de waterloop van de val. Ik koop Daruma poppetjes. Dat is een demonachtig gezicht met grote ogen, zonder pupillen, ter grootte van een balletje dat past in je handpalm.
Het bolletje is aan de onderkant verzwaard zodat het goed blijft staan.
De bedoeling van dit gelukspoppetje is dat je een wens doet. Bij het doen van de wens zet je de eerste pupil in het oog. En dan, bij het uitkomen van de wens, zet je de 2e pupil in het laatste pupilloze oog. Ik houd zo van deze symboliek! Kee en Marc, ze komen eraan!
Het wordt een behoorlijk lange rit van een uur of 9 en we rijden door de Japanse Alpen en variëren in temperatuur van 19 tot 36°C. Het is op sommige stukken een aaneenschakeling van tunnels en regen- tot stortbuien. Die trouwens ook zo weer stoppen. De bergen hebben mooie vormen, mooie luchten en maken het landschap zacht. Er is veel glooiend groen en blauw. Ik heb Kenichi, onze gastheer in Takayama, laten weten dat we er niet voor 6 uur zullen zijn en dat blijkt bij aankomst een goed idee. Hij staat al voor de deur te wachten. We komen weer even te wonen in een prachtig oud Japans huis. De vloer is verhoogd dus schoenen uit. We wonen het meeste beneden in de keuken met ’s avonds het meest gezellige licht dat er is. En dat is dat van de afzuigkap.
Boven slapen we en hebben we een mooie rustgevende slaapkamer waar we het water van de rivier, die vlak langs het huis stroomt, goed horen. Kenichi en zijn vrouw lopen af en toe bij ons binnen, zij wonen hiernaast. Ze vragen regelmatig of het wel goed met ons gaat en zorgen voor alles. Tips voor de omgeving, waar kan je leuk eten en als laatste willen ze graag een foto van ons maken voor het huis. We gaan het allemaal doen.
We krijgen een ontbijt geserveerd van deze lieve mensen. Een ei, geroosterd brood en joghurt met vruchten. We maken er een uitrustdag van. We zijn moe. Van warm, van indrukken, van reizen maar gelukkig niet van elkaar.
Na een langzame start van de dag gaan we erop uit. Takayama in. Een mooie stad met oude bebouwing waar de merchants wonen en een wijk waar vroeger de Samoerai woonden. We zien tempels, een 1200 jaar oude boom, mooie straatjes en verzamelen bonnetjes voor het bonnetjes spel met Kee. De Japanse kassabon wordt gefotografeerd en de vraag is dan: wat hebben wij gegeten, gedronken of gekocht? Het antwoord laat nooit zo erg lang op zich wachten…..
Het is deze dag bloedheet en als we thuiskomen gaan we even in de windwapper zitten. Hier is geen airco en je moet afkoelen. Later die middag zoeken we een grote supermarkt op. Vanwege de goede temperatuur in de auto en in die winkel. We kopen: een Japanse blouse, een kussenbeschermer en een afkoelende nekband. Je leest het goed allemaal dingen die we echt niet nodig hebben. Nou, niet helemaal. Op dit moment zit Rolf wel voor me met de nekband om. Het is een verhard plastic ding dat je open kunt trekken om om te doen. De band komt net uit de koelkast.
Er zijn een aantal andere gewoontes in Japan dan bij ons.
– Zo leg je, als je iets gaat betalen, het geld in een daarvoor bestemd schaaltje.
– Zo trek je toiletslippers aan in de wc.`
– Zo schuif je je stoel aan na het eten als vorm van respect.
– Zo slurp je de noedels als eerbetoon aan de kookkunsten van de kok.
3 van de 4 dingen zijn Rolf niet aan te leren.
Het geld gaat in de handen van de winkelier, over het bakje heen.
Ik zie Rolf met de toiletslippers aan de kamer in komen. (ben blij dat Kenichi dit niet ziet) In dit huis zijn het notabene slippers waar op de neuzen groot het woord TOILET staat. Deze man sloft overal op door zullen we maar denken.
De stoel blijft staan zoals die stond na het opstaan.
Het slurpen lukt dan gelukkig weer prima.
Na het fotomoment met Kenichi gaan we eten. Een noodelrestaurantje op 3 minuten loopafstand. Een oude mevrouw maakt de soepen. Ze spreekt alleen Japans en blijft dat tegen ons ook doen. We begrijpen elkaar redelijk goed. Rolf is tegenwoordig, door DuoLingo, in staat water te bestellen in het Japans. Mizu kudasai, zegt-ie dan zonder enige aarzeling. En dan komt er zonder enig opgetrokken wenkbrauw water op tafel. Is toch knap!
En oh ja, hier, in dit restaurant, doen we allebei iets niet helemaal goed.
De kom soep had niet leeggegeten mogen worden.
Een beetje bouillon in de kom laten staan want daar moet de Sobayu natuurlijk nog bij. Het kookvocht van de noedels is dat.
Dat laatste drink je dan gemengd met elkaar op.
