Date | 8 september 2023
Airbnb| Casona del Valle, roomnumber 4
Weather | 25°C , lekker weer
Clothes | korte broek, tshirt, sneakers
Zoals de titel al doet vermoeden waren wij vandaag in San José. De stad waar we met het vliegtuig zijn aangekomen en morgen weer wegvliegen richting New Orleans.
Wat heb ik allemaal gezien vandaag?
- Een slager met een DJ die de worrrst met een rollende rrrr aanprijst;
- Ontelbaar veel vrouwen met kinderen langs de kant van de straat bedelend om geld en eten;
- Loterijverkopers om de 5 meter;
- Kledingwinkels met de eigenaar/verkoper op straat met microfoon het winkelende publiek naar binnen pratend;
- Muziekmakers op trommels met zangers;
- Kleding van matige tot zeer matige kwaliteit tegen Bijenkorfprijzen.
Het is een kakofonie van intense geluiden van mensen die hun waar aanprijzen. En stop je met lopen en kijk je even om je heen dan is er altijd wel iemand die je aanspreekt. Want je wilt vast een simkaart kopen, of schoenen. Kortom, een kermis zonder botsauto’s.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het enige resultaat op google van ‘What to do in San José‘ de bovenbeschreven straat en de overdekte markt was. Ook op de markt zijn we geweest en daar waan je je in het spel ‘Wie Is De Mol‘. Het was een mooie entourage vol met kleine gangetjes en winkeltjes met etenswaren, sandalen, badbenodigdheden, souvenirs, kruiden en smeersels tegen allerlei kwalen, fruit en groenten, hoeden en petten. Ja, wat niet eigenlijk.
Ook het nachtleven schijnt hier het beste van het land te zijn. De stad heeft een internationaal vliegveld en daar komt dan de buitenlandse bedrijvigheid vandaan. Met wat musea zijn dat de must-sees van San José. Wij vinken het af.
Gisteren, op weg naar San José zijn we langs de Tarcoles River gereden. Over deze rivier een brug waar je beneden in de rivier krokodillen kunt zien. Krokodillen die in andere gebieden als lastig worden beschouwd (toeristen bang maken of opeten) worden gevangen en hier weer uitgezet. De brug wordt door verkeer druk bereden maar heeft ook een voetpad langs beide kanten. Natuurlijk is er, rondom deze bezienswaardigheid, de nodige bedrijvigheid ontstaan van souvenirverkopers en restaurantjes.
Wij treffen een grote stevige man die ons een parkeerplaats aanwijst. Parkeren is overigens gratis maar alles wordt aangepakt om geld te verdienen. Wanneer we uitgestapt zijn laat de man aan Rolf een arm zien met kettingen waaraan ‘krokodillentanden’ hangen. ‘That is my job‘, zegt-ie. Wij kijken er naar. Vanaf grote afstand is het plastic herkenbaar. Hij zal het kunstgebit van de krokodil wel hebben bedoeld.
Van alles wordt in gang gezet om te helpen. Verkeer wordt tegengehouden om ons te laten oversteken, de weg wordt gewezen naar de brug, ideeën voor lunch worden aangedragen. Het is alsof we zelf niets meer kunnen. En deze begeleiding is niet fijn. Het voelt opdringerig. We blijven gewoon ons eigen ding doen en kijken aan 2 kanten van de brug naar een behoorlijke formaat kroko’s. De grootse krokodil is Willy die rechts op de foto in het water ligt. Iets verderop vinden we een restaurant en daar schuiven we aan. We bestellen iets met kip. Er verschijnen 2 borden waar een gezin van 4 meer dan genoeg van kan eten. Het is bizar. Pasta, brood, salade, rijst, bonen, kip en gebakken banaan. Alles moddervet en met sauzen. Jammer deze mislukking.
De avond brengen we verder door met het inpakken en wegen van de tassen voor de vliegreis morgen, de verdeling van de kilo’s moet kloppen.
En omdat we meestal vergeten de slotjes dicht te doen besluiten we vanavond dat maar eens gelijk te doen. Dat resulteert voor de rest van de avond in het openmaken van de slotjes omdat we iedere keer iets kwijt zijn. Rolf brengt nog het grootste deel van de avond krom boven tassen door want die is zijn slotje van de grote tas kwijt.
En dat soort dingen laten je niet los.
Daar blijf je naar zoeken.
En dus zitten wij tot het slapengaan in het geluid van open- en dichtgaande ritsen.
Dat geeft niks want we logeren in een hotel dat goedkoper is dan een eenvoudige tuinstoel.
Eerst nog maar een biertje.
