Hoog op mijn Bucketlist staat het dansen op een vulkaan, of minimaal het bezichtigen van gloeiende lava.
En dat had gedurende deze trip moeten gebeuren.
Ierland, Mauritius, Hongkong, Japan, Hawaii en Costa Rica bestaan allemaal uit vulkanisch materiaal.
In zuidelijk Ierland is daar niet veel meer van te zien.
Op Mauritius hebben we rond de krater van Trou aux Cerfs (hertengat) gewandeld. Dat is een berg met een diep gat met op de bodem een meertje.
Uitgedoofd dus.
Hongkong is ontstaan uit een enorme supervulkaan die 140 miljoen jaar geleden bij een giga-uitbarsting ook zichzelf heeft opgeheven.
Sindsdien doet de regio alleen nog aan aardbevingen.
In Japan lagen de écht actieve borrelende vulkanen te veel uit de route. Alleen Mount Fuji bij Tokio dachten we niet te kunnen missen. Hoewel niet erg actief, is de bijna 4 kilometer hoge berg toch imposant. Helaas beslisten de weergoden anders. Toen we er min of meer langs reden waren we al blij dat we de berm van de weg konden zien.
Big Island Hawaii dan. Speciaal geselecteerd vanwege de actieve vulkaan Kilauea. Op 7 juni van dit jaar uitgebarsten, twee weken lang zeer aktief en blijven pruttelen tot… wij daar kwamen. De webcam op de top liet alleen twee kleine stoompluimpjes zien. Geen lava, zelfs geen gloed. De berg zelf lag in de wolken. Dus uit het programma geschrapt. En ja, op 10 september is Kilauea weer uitgebarsten.
Live te zien op youtube. Hoezo bad timing.
Costa Rica dan. In La Fortuna logeerden we aan de voet van de Arenal vulkaan. De top hebben we nooit uit de wolken zien komen. Lava genoeg, maar alleen op gedateerde ansichtkaarten roodgegloeid. Volgende kans: Rincón de la Vieja. Eveneens in nevelen gehuld en de trail naar de top afgesloten wegens vulkanische activiteit. In het gelijknamige nationale park zien we wat echte vulkanische activiteit van dichtbij. Stomende gaten en borrelende zwavelpoelen.
Maar geen gloed.
Dan naar Amerika! Vergeet de vulkanen, op naar de muziek! Verdringen die domper. We zijn net een dag in het mooie New Orleans als op het nieuws te zien is dat de Kilauea weer actief is. Bah.
Ander onderwerp. Ik zal mijn stokpaardjes even langslopen.
Toerisme. New Orleans heeft een paar plekken waar toeristen komen. Vooral in het French Quarter. Jackson Square is het Montmartre van New Orleans met sneltekenaars, waarzeggers en andere artiesten. ’s Avonds vullen de straten zich met honderden rondgeleide groepen toeristen waarvan wij er ook een bevolken. We lopen met z’n zessen plus gids langs moord- en martellocaties. Er zijn ook grote groepen zonder inschrijflimiet waarvan nog niet de helft iets kan verstaan van het gidsverhaal over voodoo, geesten, moorden en bijbehorende doden. De geestverschijningen achter de ramen vermoed ik computergestuurd, want de echte blijken niet betrouwbaar genoeg oproepbaar.
Hier en daar hoor je Jazz of Dixieland uit een kroeg. Op straat een enkele musicus die een paar dollar bijeen probeert te toeteren. In de prachtige Bourbon Street is de Blues via Rhythm & Blues naar Hiphop en erger geëvolueerd en mishandelen bars en restaurants (vol lege tafels) de trommelvliezen van de voorbijganger, met daartussen de blèrende geluidsinstallaties in paraderende auto’s en zelfs op fietsen.
Maar geen bussen en geen Duitsers.
We zijn inmiddels per auto verdergereisd. De Soortgelijk is een dikke Hyundai Santa Fé met kenteken uit Florida (geboekt: Ford Edge) waar we wel even op moesten wachten wegens personeelstekort in de huurautowasserij. De auto is fijn. Alle opties werken naar behoren en de Interstate 55 North is rustig. We verlaten de wetlands en rijden pal Noord naar Jackson, de hoofdstad van de staat Mississippi. Hier geen enkele toerist. Om ontwenningsverschijnselen tegen te gaan boeken we alvast kaarten voor Graceland in Memphis. De top 10 beste dingen te doen in Jackson stopt bij drie, en dan zit de Jackson Zoo daarbij. Alle straten zijn hier vierbaans, dus knus is anders. Jackson is dan weer wel de gevaarlijkste stad van de US, gemeten naar het aantal moorden per 100.000 inwoners (veel meer zijn er ook niet), maar een museum dat dat trotse feit documenteert is er niet.
We eten bij Bully’s. Streetfood met internationale faam. De eigenaar wijst trots op een Nederlandse krant aan de muur met een artikel over zijn zaak. Wereldfaam. Hij wil ook graag op de foto. Het eten is lekker. Behapbare on-Amerikaanse porties (je kunt je bord dus leegeten). Bully heeft geen drankvergunning, dus we spoelen de Baked Chicken weg met root-beer. En nu we het toch over eten hebben: Amerikaans eten sucks. Dat is voor nu alles wat ik erover kwijt wil. We rijden langs Mississippi Coliseum, een gebouw dat wel wat weg heeft van een enorme draaimolen. Het blijkt de locatie voor Jackson’s versie van de Woerdense koeienmarkt met rodeo en al. En eh, op 880 meter diepte, precies onder dat Coliseum, ligt een uitgedoofde vulkaan. Daarmee is Jackson de enige hoofdstad die op een vulkaan is gebouwd.
Met dat soort lokale trots kom ik nooit van mijn vulkaantrauma af!
