Date | 6, 7 en 8 mei
Verblijf | huisje (hut) op het platteland in Hyuga
Weather | zonnig, windje en 21 °C, het voelt warmer
We hebben rustige dagen, een beetje strand, naar de vloed en de hoge golven met surfers kijken. Het water hoog zien opspatten tegen de mooie kusten. En blijkbaar zorgt dat er ook voor dat de moeheid in het lijf toeslaat.
We slapen lange nachten, tussen de kikkergeluiden en ander getik, op futons op Tatami matten. We slapen op z’n Japans. En dat is rustgevend.
Ik droom geen leuke dromen. Droom over allerlei mensen die niet doen wat ze zeggen, mij hinderen in ik weet niet wat allemaal. En als ik wakker word moet ik even goed om me heen kijken om te weten dat het niet zo is.
En het is gelukkig niet zo! Iedere dag kan gewoon goed beginnen.
Ik beschrijf nog even hoe we wonen. In ons leefverblijf is geen stromend water, er is geen keuken. Wel een magnetron, een oventje en een waterkoker. De magnetron gebruiken we ook als aanrecht. Verder hebben we een koelkastje. Het grootste deel van het eetgedeelte wordt ingenomen door de vier afvalbakken die er staan. Je weet, Japan en afval is een onderwerp. Al het afval splitsen en nergens in het openbare leven is een afvalbak te vinden. Je lege waterflesje kan je inleveren bij de winkel waar je iets hebt gekocht. De convenience store is een fijne dropplek voor het afval. Ik heb, op het parkeerterrein van de 7/11, een oudere mijnheer gezien die lang in zijn geparkeerde auto stond te graven naar, ik dacht, een boodschappentas. Het trok m’n aandacht en toen ik beter keek zag ik dat zijn hele auto vol zat met plastic tasjes gevuld met o.a. blikjes, petflessen en ander afval. Het leek al lang zo te zijn, van opruimen was geen sprake. Alleen de bestuurdersplaats was nog vrij…..
Het was het waterbeddeneffect.
Schelpen zijn er hier niet veel te vinden, wel langs de kust veel aangespoeld afvalhout van bomen, bamboebossen en nog meer. Een soort houten kerkhoven. Aan fantasie bij mij geen gebrek. In de vormen van dat hout kun je van alles zien. Dode paarden, scheepswrakken en reptielen met opengesperde bekken.
Op het strand verzamelen we stokken die Rolf in de branding steekt. Vervolgens kijken we of het eb of vloed aan het worden is. Dat kan even duren en zo kom je vanzelf in een soort dromenland terecht waar de zee van links naar rechts aanzwelt en weer afzwakt in geluid. Er is niks anders te doen dan gewoon te kijken en de zon en de wind te voelen.
Gisteren kwamen we door toeval terecht op het stukje strand ‘Stairs of the Sea‘. Dat toeval was in gang gezet door de uitbaatster van het koffie cafeetje naast ons huis. Ze tipte ons over de mooie plek en de daar te verkrijgen, hele lekkere, ijsjes.
Het was een plek waar we zelf nooit zomaar waren gestopt. Het zag er hotelachtig uit maar bleek een gebouw met verschillende verdiepingen en prachtige uitzichten op de zee. Er waren surfgerelateerde spullen te koop, je kon er o.a. een hamburger eten, koffie drinken en ijsjes eten. Ook het strandje lag er heel idyllisch bij. De stairs konden we vrij snel plaatsen, de rotsen vormden inderdaad trappetjes naar het strand toe.
Ik fotografeerde wat aangespoeld hout. Eerdere bezoekers had dit hout geïnspireerd tot het bouwen van torentjes, een soort plattegronden en wat abstracte vormen. Op één van die bouwsels zag ik een zwarte bril met een leren koord gedrapeerd liggen. Het kon zo maar achtergelaten zijn door iemand die accuut behoefte had aan zwemmen in zee. Maar ik zag niemand. Er was sowieso niemand anders op het strand dan wij. Ik vond het raar en nam de spullen na wat aarzeling toch mee. Waarom weet ik niet. Het leek achtergelaten om dan door een ander te kunnen worden gevonden. Zoiets. Nu ligt het hier op tafel. Het leren koord heeft een zilverkleurige ring waaraan de bril heeft gehangen. Door de bril, ontworpen in Tokyo en geproduceerd in China, kunnen wij helaas niets zien.
Vandaag nog zo’n tochtje naar een strand met in de buurt een Aeon Mall waarin zich een supermarkt, een food court en een Muji winkel bevindt. Dat slaat een aantal vliegen in één klap. De koffie is op, we hebben niks te drinken en we willen wat eten. Een half uurtje rijden. Het tochtje is weer mooi, de landschappen, het groen, de riviertjes, de rijstvelden en de huizen. Het verveelt ons nog steeds niet.
Het wordt tijd om verder te trekken en dat doen we morgen. 7 uur op en even voor 8 uur vertrekken. Rijden naar de ferry die ons een eiland verder brengt en dan vervoegen wij ons weer in een huis op het platteland. Op de foto’s gelukkig nu wel een luie bank, stoelen en verdere luxe artikelen gezien. Gewoon weer stromend water, het is hier iets te basic geweest.
Afgelopen nacht ben ik me een ongeluk geschrokken. Ik werd wakker van grote klappen van een deur. Het hield niet op. Rolf bleek de schuldige. Hij was naar de wc gegaan en had bij terugkomst de houten schuifdeur, onze buitendeur, uit de sponning getrokken. In zijn onderbroek, en het is hier retekoud, probeerde hij steeds harder vloekend de deur weer in het gareel te krijgen. Mijn tijdsbesef is ’s nachts niet optimaal maar dit leek wel een half uur te duren. Tering!
