Ik wist niet dat we in ons nieuwe verblijf door middel van een escaperoom achtige escapade binnen zouden komen en toch was het zo.
Maar first things first.
We hebben de afgelopen twee dagen voornamelijk in treinen doorgebracht. Van het koude Sapporo weer terug naar het warmere Osaka. Ongeveer 10 graden verschil. Het eerste deel van de rit bracht ons ’s middags rond een uur of 3 tot Hakodate. De rest van deze dag hebben wij in de stad tussen veelal toeristen doorgebracht. Gelopen, gekeken, gegeten en gedronken. Een lokaal tramritje gemaakt, een kringloopwinkeltje bezocht, de MUJI met een bezoek vereert and so on, and so on. Toch nog 10.000 stappen op een reisdag is niet heel verkeerd. We overnachten in een hotel bij het opstappunt van de Shinkansen. De volgende dag vertrekken we rond half 10 weer met de trein. In wagon 5 staan de gereserveerde stoelen.
Helaas moet ik toch de nieuwe rubriek vullen.
Rolf is vanmorgen vergeten uit te checken in het hotel. Totaal afgeleid in de convenient store met het uitzoeken van het ontbijt. De ontdekking hiervan vond plaats net toen we door de incheckpoortjes van de Shinkansen waren gelopen… Tja, dan kan je niet meer terug.
Het inchecken voor deze snelle trein was trouwens geen sinecure. Het bracht wat verheffingen van stem teweeg. Foutmelding op foutmelding, geen klapdeurtje dat zich opent, verbodsborden piepen op. Ik zag Rolf overwegen om deze klapdeurtjes met geweld te passeren maar dat is nooit een goed idee. Een van mijn kwaliteiten is mensen van het werk houden. En ook deze keer lukt mij dat weer goed. Ik wenkte een geüniformeerde mevrouw die net bezig was een grote groep mensen, met reisleider met vlag, door te laten om op de trein te stappen. Wij hadden haar harder nodig. Komt u maar, wenkte ik.
Gelukkig is het probleem snel opgelost maar wel op een manier die we zelf niet hadden kunnen verzinnen. De truc is om 2 kaartjes tegelijkertijd in het daarvoor bestemde gat te duwen. Een kaartje waarop het traject staat dat je af gaat leggen en het kaartje dat doortocht geeft voor de gehele reis. Deze 2 kaartjes floepen, net zoals bij de Parijse metro, er aan de andere kant weer uit.
We waren even geen vrienden Rolf en ik. Te streng met het inhouden van de kaarten, hoorde ik Rolf zeggen. Tot dan toe deed ik alles om te voorkomen dat het met de treinkaartjes net zo zou aflopen als met de hotelkaarten. Dat heb ik losgelaten.
De Shinkansen trein scheurde met een snelheid van rond de 260 km per uur o.a. door een 53 km lange tunnel die 240 meter onder zeeniveau ligt. Ik heb niet meer nagedacht over waar ik mij bevond, er was niets meer aan te doen. Ik deed een luisterboek van Ted Bundy in mijn oren. Dat was een vreselijke seriemoordenaar die rond 1975 zo’n 40 jonge vrouwen op een afgrijselijke manier ombracht. Veel te spannend voor mij.
We komen rond 16:00 uur aan op Tokio waar we van spoor 20 naar spoor 16 moeten in krap 20 minuten met bagage om de volgende aansluiting te halen. We hebben ieder een kiepende rijdende tas, een rolkoffertje en een rugzak. Roltrap op, roltrap af want voor de lift staat een rij van hier tot Tokyo. ‘Tering‘ denk ik, niet eenvoudig. Hollen en opschieten. Weer dat gedoe met die kaartjes. Nu blijkt dat we 3 kaartjes tegelijk in het apparaat moeten stoppen. Er komen er aan de andere kant maar 2 uit. Waarom vertellen ze je dat niet als je zoiets koopt? We halen de trein maar net, twee minuten voor vertrek zitten we. Zweet in de bilnaad en blij dat het gelukt is.
Nog een uur of 2 te gaan naar Osaka. Ook daar spitsuur als we aankomen. En eindelijk hebben deze twee oude mensen het uitchecken door. We doen 2 kaartjes tegelijk in het apparaat. Er komt nu niets meer uit. Het apparaat heeft het traject klaar bevonden. Ingenieus is het.
In Sapporo bloeide de kersenbloemsem nog niet. Heel voorzichtig kwamen de eerste knoppen aan de bomen te voorschijn. De bloesem is onderweg nog in volle glorie te zien. Hier in Osaka is het inmiddels uitgebloeid.
Nu zijn er nog 2 metro ritten nodig om naar ons volgende verblijf te komen.
Een goed idee om een etenspauze in te lassen met een biertje erbij. Proost en even realiseren waar we zijn. We wonen in een appartement in Osaka vlak naast het spoor. De instructies om binnen te komen zijn verwarrend en red herringachtig en zo komen we in de escaperoom modus terecht. Code hier, cijfer daar, op zoek naar de sleutel van de voordeur en het appartement.
Inmiddels zijn de lange broeken uit, hebben we de host gemeld dat we binnen zijn, doen we boodschappen en lopen wij te zomeren. Het regent en dat lijkt morgen ook zo. We zetten de Expo waarschijnlijk op het programma.
