Date | 5, 6, 7 en 8 april 2025
Verblijf| Tokyo Stays Bell flat 101 en vanaf vandaag 8 april op Okinawa 255-23 ÅŒdo, Itoman, Okinawa 901-334
Weather | 12 tot 20°C, zon, wind, kastelenweer
Clothes | spijkerbroek, sneakers
en wij de afgelopen dagen ook. Tjonge jonge wat een stappen gezet. Rond de 15.000 per dag.
We zijn op de Sky Tree Tower geweest met zonsondergang. 350 meter omhoog met fantastisch uitzicht. Enorm druk op de toren, een mierenmassa. Zal ook wel door de bloesem komen, want zelfs de toren is binnenin versierd. Lichtjes, nep bloesem. De Sakura is overal.
Buiten is het feest en zijn er meisjes in mooie kimono’s die gefotografeerd worden in allerlei poses. Het lijkt erop dat de fotograaf hiervoor is ingehuurd.
Dé pose is staan onder de bloesemboom en dan op je handpalm een bloesemtak net niet laten rusten.
Veel meisjes zijn hiervoor te kort en dan heb je gewoon een opstapje meegenomen van Ikea om de foto toch te laten lukken. Ook kun je overal een kimono huren. Ik zie ongemakkelijk kijkende Europese mannen die in het, bij het kimono-tenue-behorende, pak zijn gehesen. Echt gehesen. De ogen staan op ‘hoe lang en wat nog meer blik‘. Zo moet de man een waaier onder de kin van de vrouw houden en moet de vrouw hemels kijken. Kussend maar toch net niet.
We hebben langs de rivier de Sumida met de bloesembomen gelopen en logeerden in een klein stadsappartement in de wijk Sumida. Trein en 7/11 binnen bereik. Het één om goed bereik te hebben naar de stad het ander voor het ontbijt. Eggsandwich is mijn favoriet. Koffie erbij en lopen maar. We zijn naar de wijk Oud West gegaan (Asakusa) met marktwinkeltjes. Veel etensdingen, kimono benodigdheden, hoedjes en petten, snoepgoed, ijsjes, sportieve mannen die toeristen met een riksja door de stad heen voeren. En toen op weg naar de pennenwinkel Kakimori. Ik ga al glimmen als ik er aan denk. Het Walhalla. Ik laat voor Kee en voor mezelf een notitieboekje maken dat ik zelf samenstel. ‘Vrolijk’ is de opdracht van Kee. Geel met oranje wordt het. Het zonnetje zelf dat boekje. Het duurt een uurtje voordat het klaar is en om de tijd te doden komen we in een bakkerswinkeltje terecht. De mooiste taartjes en handgezette koffie. Opeten, opdrinken en om je heen kijken. ‘Wie zit hier, en wat doen ze. Heerlijk, niks meer aan doen. Ik vind genieten.
We halen de boekjes op en gaan op zoek naar een telefoonwinkel.
De anti Apple helft van ons kan geen e-sim kwijt op de telefoon. Wij gaan naar de wijk waarin de liefhebber van elektronica en games zich winkel na winkel kan verlekkeren. De laatste dag in Tokyo is er ook één om door een ringetje te halen. We zijn in het Ueno park geweest. Zien mooie bloesem en veel kimono’s. Belachelijk mooi gevormde bomen en eigenlijk is ieder park mooi. Alles met liefde en aandacht. Mijn oog heeft geen enkel conflict. Er is geen rommel. Dat laat je wel uit je hoofd. Overal borden. Pas op! en Als je iemand ziet die zich niet aan de regels van het vuilnis houdt waarschuw de politie. Zelfs in ons appartement zijn de waarschuwingen niet van de lucht.
Wat betreft vuilnis zijn er 2 mogelijkheden schrijven ze.
A. Je neemt je vuilnis mee of
B. Je doet het vuilnis in aparte boxen in zakken.
En niet verkeerd doen want er staat een camera op gericht. Je mag behoorlijk veel niet en omdat nog duidelijker te maken staan de boetes er maar vast bij vermeld. Broken of missing items is 20.000 JPY per item, lost of missing key 5.000, lost remote control 10.000 en te laat uitchecken kost je 5.000 yen per 30 minuten te laat. Rolf kreeg zelfs een mail van een telecombedrijf en werd uitgemaakt voor grote lul omdat hij zijn inschrijving niet volledig had gedaan. Misschien zijn de vertalingen niet helemaal goed maar godallemachtig. Beleefdheid ten top in het dagelijkse leven. Buigen en bedanken. Schriftelijk is het anders. Genoeg gezegd denk ik hierover.
We gaan na het park op weg naar het Railway Museum. Keet wordt Train Traffic Controller. Een oude liefde voor treinen herleeft. Als kind iedere zaterdag met de Pap in de trein. Het woord pantograaf sprak ze heel jong al perfect uit. Het is een geweldig museum. We zien de coupees van de Keizerlijke trein en een overzicht van treinen door de jaren heen. Supermodern tot Amerikaanse stoomloc toe. Allemaal echt gebruikte treinen. Te mooi zijn de interieurs. Ongemerkt zijn we meer dan 2 uur aan het rondstruinen. We kopen een trein, stickers en nog wat dingetjes in de shop aldaar.
Daarna nog even naar de stad. Bierhonger en andere trek. Waar zullen we heen? We doen maar wat, pakken een metro en lopen het station uit en een straatje in. Zien lekker uitziende stokjes saté in ontiegelijk veel varianten. Lijkt ons wat. Er zit hier geen Europeaan en alles is in het Japans. Dus google translate boven de menukaart. Helpt op menukaarten trouwens heel vaak niet. Je ziet nog nooit gerechten waar je trek van krijgt. Het zijn teksten als: uitgehold konijn, stoofpot van slachtafval, gebakken gemalen beenderen, gewurgde kip. We kiezen wat groente, vlees en rijstachtige dingen en vergeten totaal de saté waarvoor we naar binnen gingen. Onder de indruk dus.
Naast ons, ik heb al oogcontact gemaakt met één, zitten 2 mannen. Ze eten en drinken dingen die ik probeer te ontleden. Lukt niet. Dan komt een serveerster met een schaaltje met groen en sesamzaadjes. Dat krijgen we van onze buurman. Echt Japans, zegt hij, proef maar. Hoe smaakt het? Ik steek 2 duimen omhoog. Wil ik thuis ook eten. Spinazie en sesam en nog wat andere lekkere smaken. Ik word heel blij van dit soort interacties. We zeggen hem nog maar eens extra gedag bij het weggaan.
We slenteren nog wat door de stad.
Wat tassen betreft kan je ook je hart 1000 keer ophalen in Japan. Ik heb gisteren een tas gezien die niet meer uit m’n hoofd is gegaan. Toen niet gekocht want ik heb helegaar geen tas nodig. Dat is de verstandige stem.
Dan komt een dag later de onverstandige stem die zegt. Die tas hé, die is wel heel erg jij, die roept je naam. Waarom zou je die toch niet kopen? En dan is er geen houden meer aan. De onverstandige stem wint bijna altijd. Want ik ben met mijn gedachten direct bij het vergankelijke van het leven en vind dan waarom niet. Je snapt het vervolg.
Zoals ik geen weg en richting kan vinden zo goed kan Rolf dat wel en dus doen we nog een keer een deel van de route die we gisteren met de metro ook hebben gedaan. Want waar was die winkel? Rolf heeft een perfect gevoel voor routes. Mijn geheugen werkt anders. Ik weet situaties en wat waar werd gezegd. Waar de plek dan is dat weet ik niet. Wel het gedeelte van de dag. Nou ja, lang verhaal kort. Metro in en metro uit, niet meer gevonden.
Kapot moe komen we thuis in ons kleine appartement waar je ’s morgens uit de douche direct voor de wc pot staat om je onderbroek aan te trekken. De ruimte is niet meer dan schoenmaat 40. Balanceren maar.
We vertrekken dinsdagochtend naar Okinawa. Vliegen om 13:00 uur local time. Dat betekent rond half 10 in de trein, overstappen in andere trein, uur sudderen in trein en op naar terminal 3 om in te checken bij JetStar. En dan kom ik bij de rubriek waarvan ik niet gedacht had hem zelf te moeten vullen.
Want het onderwerp is geworden ‘wat is Ellen allemaal vergeten‘.
Tas met alles erin staat nog in het wc hokje.
Grote schrik en al hoewel ik best wel moe ben hol ik terug. Kan ik gelukkig ook nog. Een Japanse vrouw staat voor het hokje waar ik ben geweest. Een verbaasde blik. De Engelse tekst die ik uitspreek ontgaat haar totaal. Ze wil al niet meer op deze wc.
De tas staat mij blij aan te kijken.
Tja, karma denk ik.
