Airbnb | het huis van Tomoko, een Japanse moeder in Tokyo
Weather | 30 °C (voelt als 37°C)
Clothes | korte broek, tshirt, sneakers
#haiku
een omamori
begeleidt de weg van wens,
droom en verlangen.
Nikko. Als het kan dan moet je daar naar toe.
We wonen in een Japans huis. En dat betekent dat iedere verhoogde vloer je laat weten dat je niet op schoenen mag lopen maar aan de slippers moet. Die verhoogde vloer is hier ook en we houden we ons met plezier aan de regels.
Bij binnenkomst in het portaaltje schoenen uit en laten staan. Op sokken of blote voeten verder in het huis. Behalve bij de wc. Daar moet je weer andere slippers aan. De wc slippers.
Soms, als we denken klaar te zijn voor de dag, kijken wij met verlangen naar de dingen die we toch vergeten zijn te doen zonder schoenen. En dus gaat Rolf op stap zonder horloge. Dat ligt op tafel en daar kan je met schoenen aan niet bij.
Kee is jarig vandaag en stuurt vanaf school een lieve foto met traktatie cake gelardeerd met een digitaal kaarsje. Niet ziek meer, we zien een blij verjaardagshoofd!
Het gedachtengoed van de Japanse samenleving intrigeert.
Omamori, Ikigai, Wabi-sabi, Daruma, Hikikomori en de Kokeshi poppen. Niet alle termen zijn even blij van aard. Het gaat over geluk afdwingen door een amulet. Het gaat over aanvaarding van imperfectie, vergankelijkheid en over terugtrekken uit de samenleving. Maar het gaat ook over het bereiken van levensgeluk. Ikigai heet dat. Het laat je door het beantwoorden van een aantal vragen tot een kern komen. Die vragen zijn: waar houd ik van, waar ben ik goed in, wat heeft de wereld nodig en waar zou ik voor betaald kunnen worden? Ik vind dat mooi.
Het bezoek aan de tempels gaat ook over deze onderwerpen. Het is een meer dan duizend jaar oude geschiedenis daar. Het is er fantastisch mooi. Het is er rustgevend maar ook druk. Om een aantal dingen te zien moeten er ook veel trappen worden gelopen. De langste was meer dan 200 treden. Alle treden en leuningen zijn per stuk uit 1 steen gemaakt. Geen samengestelde steen te vinden. De tempels zijn zo rijk versierd en beschilderd. De plafonds bestaan uit beschilderde tegels, veelal draken. Geen een is hetzelfde. Het is onvoorstelbaar hoeveel handwerk hier is uitgevoerd. En op de weg naar beneden kom je een grote oude uitgeholde boom tegen die nog groeit. Het verhaal wil dat als je bidt terwijl je in de holte kijkt je wensen en gebeden uitkomen. Ook daar sta ik stil, denk er over na en doe een soort gebed. De omgeving doet zijn werk. Het is er echt zo mooi. Het verhaal wat me ook erg bijblijft is de tempel met een boeddha in het midden en rondom een overdekte omgang. Monniken die boeddha wilden zien, en dus verlicht wilden worden, liepen NEGENTIG dagen, zonder rust, deze omgang rond en spraken onafgebroken deze wens uit. Het lijkt me dat als je dat volbrengt je allemaal dingen ziet die er misschien niet zijn. Het is toch niet te doen zoiets.
Nu even iets luchtigers. Wij hebben gegeten in een geweldige eetgelegenheid. Van buiten leek het misschien wel dicht of iets om toch maar niet naar binnen te gaan. Maar de maag overtuigt en wil niet meer wachten. En wat een verrassing stond ons daar te wachten. Alle credits voor Rolf voor deze lokatie. Bij binnenkomst zitten er 2 heren aan de bar en staat de eigenaar erachter. Een mevrouw sluit later ook nog even aan bij de heren. Achter de bar is direct de keuken.
De mensen zijn van middelbare leeftijd en hebben het gezellig met wat eten en drinken.
De eigenaar ziet er uit als de Chinees die ik als kind beschreven kreeg.
Het gezicht, het haar. Ik heb toen zulke plaatjes gezien. Klopt natuurlijk net zo min als de plaatjes die ik op maandagochtend op school voorgeschoteld kreeg als het zendingsgeld werd opgehaald.
Terug naar de werkelijkheid.
De mannen lijken elkaar goed te kennen. Wij worden aan een tafeltje geparkeerd en gaan zo zitten dat we beiden uitzicht hebben op het tafereel. Vinden wij leuk. We zeggen niet veel maar kijken des te meer. Er wordt hier biefstuk geserveerd. Citroenbiefstuk. In een ijzeren platte ovale schaal. We bestellen er wijn bij.
Met Google Lens kunnen wij namelijk de hele menukaart lezen. De biefstuk wordt bereid aan onze tafel. Eerst instructies om niet vetgespetterd te worden. Het papieren servet moet voor de helft op tafel, de andere helft omhoog houden.
Dan komt de pan.
Daarin worden twee lange platte biefstukken gelegd.
Ze sissen.
Er gaat een soja-achtige gemengde vloeistof over.
Het sissen bereikt een climax.
De biefstuk wordt gedraaid en hop het vlees is klaar.
Het is VERRUKKELIJK. Echt met hoofdletters lekker.
We eten dit met witte rijst en sla/wittekool/radijs snippers.
Dan komt er een glas rode wijn. Dat krijgen we aangeboden van 1 van de stamgasten. Ook een schaaltje nootjes. Ook deze situatie herhaalt zich nog een keer. We appen Kee, wat betekent dit? Hoe moeten we reageren? Het antwoord is zeer eenvoudig. Er komt terug ‘no idea‘. We doen het op ons gevoel en knikken vriendelijk als bedankje met het glas in de hand.
Deze avond is zo een waar genoegen.
Eerder deze dag ging het behoorlijk regenen. De wolken leken het al eerder te vertellen maar in een berggebied kan het ook zomaar anders uitpakken. We vertrokken in ieder geval zonder paraplu, lopend met jute boodschappentas naar de supermarkt. Er was behoefte aan beweging.
De weg naar de winkels was toch langer dan gedacht en voorzichtig aan vielen er wat druppels, het onweerde en de lichtflitsen waren niet gering. Verstandig om toch maar de auto te halen zeiden we. De druppels waren inmiddels flink in maat gegroeid net als ons tempo om thuis te komen. Rolf holde vooruit en ik liep met de boodschappentas op m’n hoofd ook flink door. Er stopte een auto naast me en het raampje ging open. Er kwam een paraplu uit. De jonge Japanse mevrouw stond er op dat ik die aannam en dat heb ik toen na lang aandringen maar gedaan. Totaal onder de indruk van dit ‘zorgen voor’ liep ik door. Ik hoorde mezelf zeggen. Ongelofelijk, hoe kan dit. Nou ja zeg.
Van pure verwarring liep ik ons huis voorbij en zag Rolf met de auto de andere kant op rijden. Op zoek naar mij. Ik was natuurlijk onherkenbaar geworden met deze paraplu boven mijn hoofd. Een andere mevrouw op straat zag mijn verwarring en sprak me aan. Of ik mijn huis niet meer kon vinden?
Het rare is dat je alle talen op zo’n moment verstaat.
En zij mij ook.
Heel gek.
Zij Japans en ik Engels.
Moshi Moshi Japan! (Hallo Japan)
